طراحی و ساخت ارتز بیماران آسیب نخاعی
آسیب نخاعی چیست؟
آسیب نخاعی به صدمهای گفته میشود که به طناب نخاعی یا اعصاب آن وارد میشود و میتواند عملکرد حرکتی و حسی بدن را مختل کند. طناب نخاعی یک مجموعهی حساس از اعصاب است که پیامهای عصبی را بین مغز و بقیهی بدن منتقل میکند. هرگونه آسیب به این مسیر میتواند منجر به مشکلاتی مانند از دست دادن کنترل حرکتی، حس درد، لمس و حتی مشکلات تنفسی یا گوارشی شود.
آسیب نخاعی ممکن است به دلایل مختلفی از جمله تصادفات رانندگی، سقوط از ارتفاع، ضربهها، جراحات ورزشی یا بیماریها (مانند تومورها و عفونتها) رخ دهد. شدت این آسیبها بسته به محل و میزان آسیب متفاوت است و معمولاً به دو دستهی کامل و ناقص تقسیم میشود:
- آسیب کامل: در این حالت، توانایی حرکتی و حسی زیر محل آسیب به طور کامل از دست میرود.
- آسیب ناقص: در این حالت، فرد ممکن است همچنان بخشی از حس یا حرکت را در نواحی زیر محل آسیب داشته باشد.
آسیبهای نخاعی میتوانند تأثیرات جسمی، روانی و اجتماعی گستردهای بر زندگی فرد داشته باشند و نیاز به مراقبتهای پزشکی و توانبخشی طولانیمدت دارند. توانبخشی شامل فیزیوتراپی، کاردرمانی و گاهی مشاوره روانشناسی است تا به افراد کمک کند استقلال خود را تا حد امکان بازیابی کنند.
آسیب نخاع یکی از جراحات سیستم عصبی مرکزی است که باعث اختلال در عملکرد حرکتی زیر سطح آسیب و سندروم درد مزمن می شود. اختلال در عملکرد سیستم ادراری، جنسی، گوارشی، عملکرد عروق، تنظیم دما و حرکات اختیاری و غیراختیاری نیز به دنبال آسیب نخاع اتفاق می افتد. آسیب به طناب نخاعی باعث ایجاد تغییرات حسی و حرکتی زیادی می شود. اما از نظر بیماران ناتوانی برای راه رفتن بزرگترین مشکلی است که پس از آسیب نخاع با آن مواجه می شوند.
شیوع آسیب نخاعی در کشورهای مختلف، متفاوت گزارش شده است. کمترین آمار مربوط به کشور هلند (۴/۱۰ مورد جدید در یک میلیون نفر) و بیشترین آمار مربوط به ایالات متحده آمریکا (۵۹ مورد جدید در یک میلیون نفر هر سال) عنوان شده است. بین ۱۸۳۰۰۰ تا ۲۳۰۰۰۰ فرد مبتلا به آسیب نخاعی در ایالات متحده آمریکا زندگی می کنند. درحالیکه جمعیت این افراد در انگلیس ۴۰۰۰۰ نفر گزارش شده است. آمار ارائه شده در سال ۲۰۰۸ نشان می دهد بیش از ۲۰۰۰۰۰ نفر در ایالات متحده دچار قطع نخاع شده اند و سالانه ۱۰۰۰۰ فرد جدید به این آمار اضافه می شوند. تخمین زده شده است این میزان در سال ۲۰۱۰ به ۱۳۴۰۰ نفر افزایش خواهد یافت.
میانگین سنی این افراد ۸/۳۱ سال است که ارتز اندام تحتانی ارتز اندام فوقانی و انواع آنارتز چیست؟۵۹% آنها سن ۳۰ سال یا کمتر دارند. از این میزان ۸۲% افراد را مردان ۱۶-۳۰ ساله تشکیل می دهندکه این نسبت در مردان به زنان ۴ به ۱ می باشد. میانگین مدت زمان سپری شده در مراکز توانبخشی برای ۲۹۳ بیمارآسیب نخاعی از سال ۱۹۸۲-۱۹۹۳در هلند ۱۵۴ روز گزارش شده است. در سال ۱۹۹۶ هزینه ی مورد نیاز بیماران آسیب نخاعی طی دو سال اول پس از آسیب، ۲۲ میلیون دلار تخمین زده شده است. این هزینه به میزان زیادی با سطح آسیب درارتباط است.
عوامل اولیه مرتبط با این عارضه، تصادفات با وسایل موتوری(۵۰%)، سقوط از بلندی(۲۴%)، خشونت(۱۱%) و ورزش(۹%) گزارش شده است. در ایران نیز تصادفات رانندگی با۱۱/۵۴%و سقوط از ارتفاع با۳۵/۴۲% شایعترین علت آسیب نخاعی عنوان شده است که در بین آنها ۵/۶۷ درصد آسیب نسبی و ۵/۳۲ درصد آسیب کامل نخاعی با گروه سنی ۲۰-۲۹ سال می باشند.
اثرات مثبت فیزیولوژیکی و روانشناختی زیادی برای ایستادن و راه رفتن افراد پاراپلژیک گزارش شده است. کاهش کنتراکچر مفاصل، شکستگی استخوان و زخم فشاری، جلوگیری از پوکی استخوان، کاهش اسپاستیسیتی،کمک به هضم، بهبود عملکرد روده، تخلیه کامل مثانه، گردش خون محیطی و تحریک رشد اندام تحتانی از مزایای مثبت فیزیولوژیکی ایستادن و راه رفتن ذکر شده است. ارتباط با محیط و افراد در سطح بینایی، درک مثبت از بدن و عزت نفس بیشتر، ازمزایای روانشناختی ایستادن و راه رفتن اعلام شده است.
درمان آسیب های نخاعی با ارتز
ارتزها (Orthoses) ابزارهای کمکی هستند که به منظور حمایت، تثبیت، یا اصلاح عملکردهای حرکتی و کاهش درد به کار میروند. در موارد مختلفی از آسیبهای نخاعی، استفاده از ارتزها میتواند مفید باشد. برخی از مواردی که ممکن است نیاز به استفاده از ارتزها داشته باشند عبارتند از:
۱. آسیبهای گردنی (Cervical Spine Injuries):
- در صورت وجود شکستگی یا بیثباتی در ناحیه گردن، ممکن است از ارتز گردنی مانند گردنبند طبی (Cervical Collar) استفاده شود تا از حرکت بیش از حد گردن جلوگیری کند و به بهبود استخوانها کمک کند.
- این ارتزها به خصوص در مرحلهی اولیه آسیب یا پس از جراحی برای حمایت از گردن و کاهش فشار روی نخاع و مهرهها به کار میروند.
۲. آسیبهای ناحیه سینهای و کمری (Thoracic and Lumbar Spine Injuries):
- در صورت آسیب به مهرههای کمری و سینهای، از ارتزهای کمری (Lumbar Braces) و ارتزهای سینهای-کمری (Thoraco-Lumbo-Sacral Orthosis یا TLSO) استفاده میشود.
- این ارتزها از خم شدن، چرخش یا حرکت ناحیه کمری جلوگیری کرده و به تثبیت ستون فقرات کمک میکنند، به ویژه در موارد شکستگی مهرهها یا پس از جراحیهای ستون فقرات.
۳. آسیبهای نخاعی ناقص:
- در مواردی که آسیب نخاعی ناقص باشد (Partial Spinal Cord Injury) و فرد هنوز توانایی حرکت محدودی داشته باشد، از ارتزهای ارتوپدی مخصوص پا (Ankle-Foot Orthosis یا AFO) برای حمایت از راه رفتن استفاده میشود.
- این ارتزها به فرد کمک میکنند تا تعادل خود را حفظ کرده و از افتادن جلوگیری کند، به خصوص در مواردی که ضعف عضلانی در پاها وجود دارد.
۴. آسیبهای شدیدتر با فلج بخشی از بدن:
- در مواردی که آسیب نخاعی منجر به فلج قسمتی از بدن شده باشد، مانند پاراپلژی (فلج دو اندام تحتانی) یا تتراپلژی (فلج چهار اندام)، از ارتزها برای حمایت از اندامهای فلج شده و جلوگیری از ایجاد دفورمیتی (تغییر شکل) استفاده میشود.
- این ارتزها به منظور کمک به نشستن، خوابیدن و جلوگیری از ایجاد زخم بستر یا دیگر مشکلات ناشی از بیحرکتی طولانیمدت به کار میروند.
۵. توانبخشی و آموزش مجدد حرکتی:
- در دورههای توانبخشی برای آموزش مجدد راه رفتن یا بهبود وضعیت بدن، ممکن است از ارتزهای موقت برای آموزش و تثبیت وضعیتهای صحیح استفاده شود.
به طور کلی، نوع و اندازه ارتز بسته به محل آسیب و نیازهای خاص هر بیمار متفاوت است و توسط پزشک متخصص ارتوپد یا فیزیوتراپیست تجویز میشود. استفاده درست از ارتز میتواند به بهبود کیفیت زندگی، کاهش درد و افزایش استقلال فرد کمک کند.
آسیب های نخاعی که نیازمند ساخت ارتز خاص می باشند
برای برخی از آسیبهای نخاعی، ارتزهای خاص و سفارشیسازیشده ساخته میشوند تا نیازهای ویژهی هر فرد را بهطور بهینه برآورده کنند. این ارتزها معمولاً زمانی تجویز میشوند که آسیب به گونهای است که نیاز به حمایت دقیق و تنظیمشده برای بهبود حرکت و تثبیت ستون فقرات دارد. در زیر به مواردی اشاره میشود که ارتزهای خاص برای آنها ساخته میشود:
۱. شکستگیهای پیچیدهی مهرهها (Complex Vertebral Fractures):
- در مواردی که شکستگی مهرههای گردنی، سینهای یا کمری پیچیده است، ممکن است ارتزهای سفارشیسازیشده برای تثبیت دقیقتر ستون فقرات استفاده شود.
- این ارتزها به گونهای ساخته میشوند که دقیقا متناسب با شکل بدن بیمار باشند تا فشار را بهطور مساوی توزیع کنند و حرکتهای ناخواسته را محدود کنند.
۲. بیماران با آسیبهای نخاعی ناقص و نیاز به اصلاح وضعیت بدن:
- افرادی که دچار آسیب نخاعی ناقص هستند و نیاز به کمک برای اصلاح وضعیت بدن خود دارند (مانند حفظ تعادل در حین راه رفتن یا نشستن)، ممکن است از ارتزهای سفارشی Ankle-Foot Orthosis (AFO) یا Knee-Ankle-Foot Orthosis (KAFO) استفاده کنند.
- این ارتزها به طور خاص متناسب با اندازه و شکل پا و زانو ساخته میشوند و به بهبود الگوی راه رفتن کمک میکنند.
۳. جراحیهای تثبیت ستون فقرات (Spinal Fusion Surgeries):
- پس از جراحیهای تثبیت ستون فقرات مانند فیوژن مهرهها، ارتزهای سفارشیسازیشده مانند TLSO (Thoraco-Lumbo-Sacral Orthosis) استفاده میشوند تا به تثبیت و بهبود وضعیت ستون فقرات پس از جراحی کمک کنند.
- این ارتزها به گونهای طراحی میشوند که دقیقاً با شکل بدن بیمار مطابقت داشته باشند و حرکتهای ناخواسته را در ناحیه عمل محدود کنند.
۴. اسکولیوز (انحنای غیرطبیعی ستون فقرات):
- برای افرادی که به علت آسیب نخاعی دچار اسکولیوز میشوند، ارتزهای سفارشی اسکولیوز ساخته میشود تا از بدتر شدن انحنا جلوگیری کند و ستون فقرات را در وضعیت مناسبتری قرار دهد.
- این ارتزها بر اساس تصویربرداریهای دقیق (مانند MRI یا CT scan) ساخته میشوند و به طور خاص برای هر بیمار طراحی میشوند تا تناسب دقیق و حمایت بهینه را ارائه دهند.
۵. فلجهای شدید (پاراپلژی و تتراپلژی):
- در مواردی که فرد به علت آسیب نخاعی دچار فلج دو یا چهار اندام شده است، از ارتزهای سفارشیسازیشده برای اندامهای تحتانی یا فوقانی استفاده میشود.
- این ارتزها کمک میکنند تا وضعیت بدن فرد در هنگام نشستن، راه رفتن با کمک، یا حتی در هنگام استفاده از ویلچر بهبود یابد و از ایجاد زخمهای فشاری یا دفورمیتیها جلوگیری شود.
۶. آسیبهای نادر و پیچیدهی نخاعی:
- برای برخی آسیبهای خاص و نادر که نیاز به حمایت ویژه دارند، ممکن است ارتزهای خاص و منحصربهفرد طراحی شوند. به عنوان مثال، ارتزهایی که برای سندرومهای ناشی از بیثباتی شدید مهرهای یا آسیبهای نخاعی پیچیده در کودکان ساخته میشوند.
این ارتزهای سفارشی به علت شکل و طراحی خاص خود نیاز به اندازهگیریهای دقیق و همکاری نزدیک بین پزشک ارتوپد، فیزیوتراپیست، و تکنسین ارتز دارند. هدف این است که ارتز نه تنها مناسب و راحت باشد، بلکه بتواند نیازهای حرکتی و حمایتی بیمار را به بهترین شکل ممکن برآورده کند.
مراحل طراحی و ساخت ارتز آسیب نخاعی
طراحی و ساخت ارتز برای آسیبهای نخاعی یک فرایند دقیق و چندمرحلهای است که نیاز به همکاری بین پزشک، متخصص فیزیوتراپی، تکنسین ارتز، و گاهی بیمار دارد. این فرایند از ارزیابی اولیه تا تحویل نهایی ارتز و آموزش استفاده از آن را شامل میشود. در زیر مراحل طراحی و ساخت یک ارتز آسیب نخاعی بهطور کامل شرح داده شده است:
۱. ارزیابی بالینی و نیازسنجی:
- تشخیص و ارزیابی پزشک: ابتدا پزشک متخصص ارتوپد یا نورولوژیست وضعیت آسیب نخاعی بیمار را ارزیابی میکند. این ارزیابی شامل بررسی محل و شدت آسیب، میزان بیثباتی ستون فقرات، سطح آسیبدیدگی عصبی، و نیازهای خاص بیمار میشود.
- بررسی عملکرد حرکتی و حسی: فیزیوتراپیست وضعیت حرکتی و حسی بیمار را ارزیابی میکند و نیاز به ارتز را بر اساس میزان حمایت، تثبیت یا اصلاحی که برای بیمار مورد نیاز است، مشخص میکند.
- هدفگذاری برای استفاده از ارتز: اهداف ارتز میتواند شامل بهبود راه رفتن، تثبیت ستون فقرات پس از جراحی، جلوگیری از دفورمیتیها، یا بهبود وضعیت بدن باشد.
۲. اندازهگیری و قالبگیری:
- اندازهگیری دقیق از بدن بیمار: تکنسین ارتز با استفاده از ابزارهای اندازهگیری دقیق، ابعاد و اندازههای لازم از ناحیهای که قرار است ارتز ساخته شود (مانند گردن، ستون فقرات، یا اندامهای تحتانی) را برداشت میکند.
- قالبگیری با استفاده از مواد مختلف: در بسیاری از موارد، از مواد خاص مانند پلاستر (گچ) یا مواد سیلیکونی برای ایجاد قالب اولیه از بخش آسیبدیده بدن استفاده میشود. این قالب نشاندهندهی فرم دقیق بدن بیمار است و به ساخت یک ارتز متناسب کمک میکند.
- استفاده از اسکن سهبعدی (در صورت امکان): در برخی موارد، از تکنولوژیهای پیشرفتهتر مانند اسکن سهبعدی برای برداشت قالب استفاده میشود. این روشها دقت بالاتری دارند و میتوانند زمان فرایند قالبگیری را کاهش دهند.
۳. طراحی ارتز:
- انتخاب مواد مناسب: مواد به کار رفته در ساخت ارتز باید سبک، مقاوم و راحت برای بیمار باشند. این مواد میتوانند شامل پلاستیکهای حرارتی، فیبر کربن، فوم، و فلزات خاص باشند.
- طراحی و مدلسازی: بر اساس قالب یا اسکنهای سهبعدی، تکنسین ارتز طراحی ارتز را بهطور دقیق انجام میدهد. این طراحی شامل تعیین شکل، اندازه و ضخامت ارتز است تا با نیازهای بیمار هماهنگ باشد.
- توجه به زیبایی و راحتی: در این مرحله، به زیبایی و راحتی ارتز نیز توجه میشود تا بیمار بتواند با اطمینان از آن استفاده کند و از نظر روانی نیز احساس راحتی داشته باشد.
۴. ساخت اولیه ارتز (Prototype):
- ایجاد مدل اولیه (Prototype): بر اساس قالب و طراحی، مدل اولیه ارتز ساخته میشود. این مدل معمولاً برای آزمایش اولیه استفاده میشود تا اطمینان حاصل شود که ارتز به درستی بر روی بدن بیمار قرار میگیرد.
- تست تناسب و اصلاحات اولیه: مدل اولیه بر روی بدن بیمار امتحان میشود تا تناسب، فشارها، و نقاط تماس بررسی شوند. هرگونه تغییرات مورد نیاز در این مرحله انجام میشود تا ارتز به بهترین شکل ممکن تطابق پیدا کند.
۵. تکمیل ساخت ارتز:
- ساخت نهایی ارتز: پس از انجام اصلاحات، ارتز نهایی با استفاده از مواد انتخابشده ساخته میشود. این مرحله شامل قالبگیری دقیق و پرداخت جزئیات است تا ارتز نهایی به خوبی آماده شود.
- مونتاژ قطعات (در صورت وجود): اگر ارتز دارای قطعات متحرک یا اتصالات خاص باشد (مانند لولاها یا بندها)، این قطعات در این مرحله نصب و مونتاژ میشوند.
۶. آزمایش نهایی و تحویل به بیمار:
- بررسی نهایی تناسب و عملکرد: ارتز نهایی بر روی بدن بیمار قرار داده میشود تا تکنسین ارتز و پزشک از تناسب و عملکرد صحیح آن اطمینان حاصل کنند. هرگونه تنظیمات نهایی در این مرحله انجام میشود.
- آموزش به بیمار: بیمار و خانوادهاش آموزشهای لازم برای استفاده صحیح از ارتز، نحوه پوشیدن و درآوردن آن، و مراقبتهای لازم از ارتز را دریافت میکنند. این آموزشها شامل نگهداری و تمیز کردن ارتز نیز میشود.
۷. پیگیری و ارزیابی دورهای:
- بررسیهای دورهای توسط پزشک و فیزیوتراپیست: بیمار برای پیگیریهای منظم به پزشک و فیزیوتراپیست مراجعه میکند تا وضعیت بهبود و عملکرد ارتز بررسی شود.
- انجام اصلاحات احتمالی: اگر ارتز در طول زمان نیاز به تغییر یا تنظیم داشته باشد، تکنسین ارتز این تغییرات را اعمال میکند تا ارتز همچنان عملکرد مناسبی داشته باشد.
این فرآیند نیازمند دقت و هماهنگی بالایی بین تیم درمانی است تا ارتز نهایی بتواند به بهترین شکل ممکن از بیمار حمایت کند و نیازهای او را برآورده کند. ارتزهای سفارشی میتوانند به بهبود کیفیت زندگی بیماران کمک کنند و به آنان امکان میدهند تا به زندگی روزمره خود بازگردند.
طراحی و ساخت ارتز بیماران آسیب نخاعی
در مجموعه ما، ارتزهای مختلفی در جهت کمک به ایستادن و راه رفتن این بیماران ساخته می شود. در یک تقسیم بندی می توان ارتزهای مکانیکی مورد استفاده در ایستادن و راه رفتن بیماران آسیب نخاعی را در سه گروه بزرگ قرار داد که این سه گروه عبارتند از ارتزهای سنتی، ارتزهای رسیپروکال و ارتزهای مدیال لینکیج.
دامنه این وسایل از ارتز هیپ- زانو- مچ پا- پا تا ارتزهای رسیپروکال متفاوت است. این ارتزها مفاصل زانو و مچ را به ترتیب در وضعیت اکستنشن و نوترال بی حرکت می کنند و توانایی حرکت با کراچ و وسایل کمکی را به بیمار می دهند.
ارتزهای هیپ- زانو- مچ پا- پا، (Hip Knee Ankle Foot Orthosis) که تا سال ۱۹۸۰ تنها وسیله کمکی مورد استفاده برای این بیماران به حساب می آمد، در هر پا شامل دو قسمت صلب است که ران و ساق پا را در نواحی درونی و بیرونی و همچنین کف پا را با یک صفحه افقی دربر می گیرد. . این ارتز در ناحیه زانو دارای مفصلی است که مجهز به یک قفل دستی می باشد تا در موقع مقتضی به بیمار اجازه نشستن داده و در هنگام راه رفتن، زانو را در حالت فول اکستنشن قفل کند. با این که تحقیقات زیادی بر روی این ارتز انجام شده است اما، به دلیل فشار بیش از حدی که در فاز سوئینگ بواسطه تحمل کل وزن بدن به اندام های فوقانی اعمال می شد از سال ۱۹۸۰ به بعد با ورود سیستم هایی که برای راه رفتن بیمار با الگوی رفت و برگشتی طراحی شده بودند منسوخ گردید.
به ارتزهایی که با الگوی حرکتی رفت و برگشتی فعال می شوند، ارتزهای رسیپروکال می گویند. ارتزهای دیگر مانند ارتزهای پیشبرنده ی متقابل ، ارتز هدایتگر مفصل هیپ و ارتزهای مدیال لینکیج مقدمات استفاده از الگوی راه رفتن رسیپروکال را برای بیماران فراهم می نمایند. ارتز هدایتگر مفصل هیپ و مدیال لینکیج با هدف پیشرفت اندام ساخته شده اند، اما در ارتزهای پیشبرنده مکانیسمی وجود دارد که الگوی حرکت متقابل را بازسازی می کند. این مکانیسم با فلکشن یک مفصل ران در یک سمت باعث ایجاد اکستنشن در مفصل ران سمت مقابل می شود.
ارتز رسیپروکال لوئیزیانا یکی از معروف ترین ارتزها در دسته ی رسیپروکال است. ساخت این ارتز در دانشگاه ابالت لوئیزیانا در سال ۱۹۸۳ به واقعیت پیوست. این ارتز دارای یک تنه انعطاف ناپذیر و دو قسمت در ناحیه پاها است با این تفاوت که دو عدد کابل، مفاصل هیپ طرفین را بگونه ای به هم متصل کرده که آنها را مجبـور به حرکت رفت و برگشتـی می کند (شکل ۱)، بطوریکه کشیدگی مفصل هیپ در پای استانس باعث فلکشن در پای سوئینگ و برعکس خواهد شد. در مفصل زانوی این ارتز نیز قفلی وجود دارد که در حالت عادی بسته است و برای نشستن بیمار قابل باز شدن خواهد بود.
راه رفتن با آن در شروع حرکت به این گونه است که پای سوئینگ در حالت اولیه عقب تر از پای استانس قرار دارد. سپس با خم شدن به سمت پای استانس و حفظ تعادل به کمک واکر امکان فاصله گرفتن پای سوئینگ را ایجاد می کند. وقتی مفصل هیپ به بالاترین ارتفاع خود رسید، بیمار با عقب کشیدن بالاتنه خود باعث اکستنشن پای استانس می شود و این در حالی است که دوران بدن حول پای استانس به سمت جلو همچنان ادامه دارد. در این حالت فعال شدن یکی از کابل ها باعث فلکشن پای سوئینگ شده، این پا در ادامه حرکت از کنار پای استانس عبور کرده و کمی جلوتر از آن در انتهای مسیر حرکتی خود متوقف می شود. سپس با خم شدن بیمار به سمت پای سوئینگ در صفـحه فرونتال ایـن پـا به زمیــن برخـورد کــرده و فـاز دابل ساپورت آغــاز مـی گـردد.
ارتز پیشبرنده پیشرفته در سال ۱۹۹۰ به دنبال اصلاح ارتزهای پیشبرنده لوئیزیانا توسط وایتل و جفرسون ساخته شد. ایده طراحی این ارتز بدنبال اتصال ضعیف و اصطکاک کابل ها در ارتز پیشبرنده لوئیزیانا و هدر رفتن انرژی حاصل از اکستنشن هیپ عنوان گردید. بنابراین این محققین برای کاهش اصطکاک از یک کابل اتصال استفاده کردند. ارتز پیشبرنده ایزوسنتریک نیز با هدف جلوگیری از اتلاف انرژی انتقالی از یک سمت به سمت مقابل توسط کابل طراحی شد. این ارتز بجای کابل از یک بار استفاده نمود. تاثیرات مثبت ارتز پیشبرنده پیشرفته و ارتز پیشبرنده ایزوسنتریک در بهبود پارامترهای راه رفتن بیماران آسیب نخاعی در مقایسه با دیگر ارتزها گزارش شده است. در حال حاضر مجموعه ی ما افتخار این را دارد که از پیشگامان ارائه دهنده ی این نوع ارتزهای خاص برای بیماران آسیب نخاعی در کشور باشد.
ارتزهای مدیال لینکیج در ابتدا با طراحی مک کی و کرتلی ساخته شدند. اولین ارتز مدیال لینکیج با نام ارتز واکابوت شناخته شد. این ارتز علیرغم عدم تطابق محورهای حرکتی مفاصل توانست تا حدودی جایگزین ارتزهای رسیپروکال می گردد(۳۱). خصوصیت منحصر به فرد این وسیله آن است که شامل مفاصل خارجی در ناحیه هیپ نیست بلکه از یک مفصل داخلی برای حرکت بیماران استفاده می کند. مفصل هیپ در این سیستم قابل جدا شدن است بنابراین می توان هنگام پوشیدن آن، از ویلچر استفاده نمود. چون مفاصل حجیم خارجی از وسیله حذف شد، زیبایی ظاهری ارتز بهتر از انواع قبلی می باشد. زیبایی، عدم تداخل با کارهای روزمره مانند راه رفتن و دستشویی رفتن و راحتی استفاده از مزایای این ارتز ذکر شده است. علاوه بر آن راحتی پوشیدن و درآوردن وسیله و توانایی استفاده همزمان با ویلچر از دیگر مزایای این وسیله گزارش شده است.
اما به دلیل کاهش بازوی اهرمی ناشی از پایین بودن محور حرکتی مفصل هیپ نتوانسته است به اندازه ارتزهای رسیپروکال در بهبود پارامترهای راه رفتن موثر واقع شود. پس از آن ارتزهای مورانگ و پرایم واک با هدف تطابق در مفاصل آناتومیک و ارتوتیک طراحی و ساخته شده اند. در هر دو مفصل از مکانیسم لغزشی استفاده شد که با ایجاد محور فرضی ۶ سانتی متر بالاتر از مفصل ارتزی، مفاصل ارتزی و آناتومیک را به یکدیگر نزدیک می کرد. هر دو ارتز در مقایسه با واک ابوت توانستند بطور معناداری پارامترهای راه رفتن را بهبود بخشند و مصرف انرژی را کاهش دهند(۳۴, ۳۶). در حال حاضر مجموعه ی ما افتخار این را دارد که از پیشگامان ارائه دهنده ی این نوع ارتزهای خاص برای بیماران آسیب نخاعی در کشور باشد( شکل زیر).
پانویس ها:
- Reciprocating Gait Orthosis (RGO)
- Hip guidance orthosis
- Medial Linkage Orthosis
- Louisiana State University
- Advanced RGO (ARGO)
- Louisiana RGO (LUS RGO)
- Whittle and Jefferson
- Isocentric RGO (IRGO)
- Mckey
- Kirtly
- Walkabout Orthosis(WO)
- Moorong
- Prime Walk (PW)
- منبع:
پایان نامه دکترای سرکار خانم منیره احمدی بنی
به راهنمایی دکتر مختار عراض پور و دکتر فرزام فرهمند
[/section]