تغییرات اسکلتی عضلانی دوران میانسالی و سالمندی

در طی روند افزایش سن تعداد زیادی از اجزای سیستم اسکلتی عضلانی شامل عضلات اسکلتی، تاندون­ها، لیگامان ها، استخوانها و غضروف مفصلی، دچار کاهش سطح ویژگی­های عملکردی و ساختاری می­شوند. بخش بزرگی از این تغییرات وابسته به سن سیستم اسکلتی عضلانی با پیش گرفتن یک زندگی فعال و مراقبت­های به موقع تا حدی قابل بازگشت است. بر این اساس در برنامه­­های درمانی سالمندان گروهی از اختلالات با نام عمومی اختلالات اسکلتی عضلانی مورد هدف قرار گرفته است. مهم­ترین اختلالات اسکلتی عضلانی شایع در سالمندان شامل استئو آرتریت، روماتوئید آرتریت، کمر درد، کمردرد مربوط به عصب سیاتیک ( عمومی، به علت پارگی دیسک بین مهره­ای، به علت تنگی کانال ) و پوکی استخوان می­شود. آنچه منجر به تفاوت درمان اختلالات اسکلتی عضلانی سالمندان با سایر گروه های سنی می شود وجود چندین بیماری به صورت همزمان در یک فرد است.

برای مثال ممکن است یک فرد سالمند همزمان با استئو آرتریت به بیماری قلبی و یا بیماری دیابت نیز مبتلا باشد و یا ممکن است دچار اختلالات کلیه نیز باشد. از این رو فرآیند درمان و مداخلات ارتزی باید متناسب با سایر بیماری های فرد انتخاب شود. در فرد مبتلا به دیابت درمان اختلالات اسکلتی عضلانی پا با در نظر گرفتن خطر بروز زخم پای دیابتی انتخاب می شود و یا در فرد مبتلا به بیماری قلبی درمان ارتزی با در نظر گرفتن اهمیت کاهش مصرف انرژی در هنگام راه رفتن انتخاب می شود. از این رو ارتزهای مورد استفاده در گروه سالمندان با سایر گروه های سنی متفاوت بوده و متناسب با شرایط هر فرد انتخاب می شود.

 

استئوآرتریت شایع ترین بیماری مزمن مفاصل در جهان است و همچنین یکی از شایع  ترین دلایل درد و ناتوانی در سالمندان به حساب می آید. نیمی از افراد بالای ۶۵ سال در تمام جهان به استئوآرتیت مبتلا هستند. استئوآرتریت در ۸۰ درصد موارد عوارضی به همراه دارد. سن بالای ۷۰ سال و چاقی عوامل تشدید کننده خطر ابتلا به استئوآرتریت هستند. این بیماری به همراه پوکی استخوان در مهره ها یکی از مهم ترین علل بروز انواع کمردرد ها در سالمندان است. شیوع روماتوئید آرتریت از استئوآرتریت کم تر است اما این شیوع با افزایش سن به شدت بالا می رود.

 

  

اندام فوقانی(دست ها):

(شانه= استئوآرتریت شانه، کپسولیت چسبنده شانه، پارگی تاندون ها)

(مفصل آرنج = روماتوئید آرتریت آرنج، التهاب بورس اوله کرانون)

(مچ دست، دست و انگشتان = روماتیسم مچ و دسد و انگشتان، استئوآرتریت مچ دست، استئوآرتریت مفاصل دست، بیماری دکورون، انگشت ماشه ای، جمع شدگی بافتی دکورون، سندرم تونل کارپال، سندرم دست دیابتی).

ستون فقرات:

• (گردن= استئوآرتریت یا اسپوندیلوز گردن، اختلال دیسک بین مهره ای گردن، روماتوئید آرتریت گردن)
• (تنه = هایپرکایفوز و خمیدگی پشت = انحنای بیش از اندازه در ستون فقرات سینه ای، خمیده شدن از ناحیه لگن)
• (کمر= اختلال دیسک کمر، تنگی کانال نخاع، سرخوردگی مهره)
• (استئوآرتریت ستون فقرات سینه ای و کمری، شکستگی های مهره به علت پوکی استخوان)
• لگن و مفصل هیپ= استئوآرتریت مفصل هیپ، شکستگی استئوپروتیک در لگن و مفصل هیپ
• زانو= استئوآرتریت زانو، روماتوئید آرتریت زانو، پارگی افقی در منیسک داخلی تخریب شده

مچ پا و پا:

(مچ پا= کوتاهی، التهاب و پارگی تاندون آشیل، درد التهاب و اختلال عملکردتاندون عضله تیبیالیس خلفی)

(پا= استئوآرتریت مفاصل پا، روماتوئید آرتریت، نقرس و یا شبه نقرس، هالوکس ولگوس، روی هم آمدن انگشتان، بونیون تیلور، نورومای مورتون، التهاب فاشیای کف پا، انگشت چکشی، انگشت چنگکی)

تعادل و زمین خوردن

  

• دست­ها

شایع ترین نوع اختلالات اسکلتی عضلانی در افراد مبتلا به دیابت اختلالات اندام فوقانی است.

• شانه

درد ناحیه شانه یا بازو ممکن است به علت یک عارضه در خارج از شانه ایجاد شده باشد. از این رو بهتر است برای اطمینان و انجام تشخیص افتراقی به پزشک متخصص مراجعه شود. درد ناشی از خود مفصل شانه اغلب در محل اتصال عضله دلتوئید و یا در حین انجام حرکات شانه احساس می شود و ممکن است به علت التهاب، آسیب تاندون ها و یا گیر افتادگی یک ساختار حساس به درد بین استخوان ها ایجاد شود.

 

• استئو آرتریت شانه

سن بالا یکی از عوامل تشدید کننده خطر ابتلا به استئوآرتریت شانه است. استئوآرتریت شانه اغلب همراه با درد در شانه و قدام بازو، تورم مفصل و محدودیت حرکات همراه است. در استئوآرتریت شانه تنها از درمان های غیر تهاجمی شامل فیزیوتراپی و ورزش استفاده می شود.

 

• کپسولیت چسبنده شانه

کپسولیت چسبنده شانه برای توصیف درد به آرامی شروع شونده ای که در نزدیکی محل اتصال عضله دلتوئید بر روی استخوان بازو آغاز شده و منجر به ناتوانی فرد در خوابیدن بر روی سمت مبتلا می شود و درد ناک وکمی نسبت به لمس حساس است، استفاده می شود. بلند کردن دست از شانه و به سمت بالا گرفتن کف دست در این وضعیت همراه با درد بوده و ناقص انجام می­شود و در تصاویر رادیوگرافی تنها کاهش حجم عضله قابل مشاهده است. در مراحل بعدی حرکات مفصل شانه در همه جهات تا یک چهارم یا کم تر کاهش می یابد.

به این وضعیت به طور کلی شانه منجمد یا پری آرتریت هم گفته می­شود که ممکن است تا ۶ ماه یا یک سال و در بعضی موارد تا ۲ سال ادامه داشته باشد. افراد مبتلا به دیابت بیش تر در معرض خطر ابتلا به کپسولیت چسبنده هستند و ممکن است به صورت دوطرفه به این عارضه دچار شوند و طول درمان بیش­تری داشته باشند. درمان این عارضه شامل انواعی از درمان­های تهاجمی و غیر تهاجمی است اما اغلب در مرحله آغازین و دردناک بیماری قرار دادن بازو در یک آویز گردنی در حال استراحت و ترکیبی از تزریق استروئید توسط پزشک متخصص و جلسات فیزیوتراپی که با تمرینات کششی در منزل همراه باشد و برای چند ماه ادامه داشته باشد بدون عوارض باقیمانده، برطرف می­شود.

 

• پارگی تاندون ها

پارگی کامل تاندون عضله سوپرااسپایناتوس و پارگی تاندون بلند عضله دو سر بازو ممکن است تحت تاثیر روند تخریبی افزایش سن اتفاق بیافتد. به علاوه دو تاندون نامبرده مستعد پارگی بدون آسیب یا کشیدگی می باشند. در واقع این تاندون های پاره شده قبلا تحت تاثیر افزایش سن تخریب شده اند.

 

پارگی کامل تاندون عضله سوپرااسپایناتوس ممکن است همراه با پارگی دو تاندون دیگر اتفاق بیافتد که به معنی پارگی کامل کلاهک چرخاننده شانه است. اغلب بعد از افتادن یا کشیده شدن بازو درد در نوک شانه و قسمت فوقانی بازو ایجاد می شود و فرد نمی تواند بازویش را بالا بیاورد. درمان این پارگی در سالمندان اغلب با توانبخش انجام می شود و سایر عضلات می توانند ضعف عملکرد عضلاتی که دچار پارگی تاندون شده اند را جبران کنند.

 

پارگی تاندون بلند عضله دو سر بازو  معمولا در حالی که فرد در حال بلند کردن و یا هل دادن جسمی بوده اتفاق افتاده و چون علائم اندکی داشته از مراجعه زودهنگام به پزشک غفلت شده است. مدتی بعد بیمار متوجه یک برجستگی در قدام بازویش می­شود. احساس درد روی استخوان بازو وجود دارد. این عارضه محدودیت حرکتی اندکی ایجاد می کند. درمان اغلب غیر تهاجمی است و در مواردی ممکن است ترمیم تاندون با جراحی انجام شود.

• مفصل آرنج
  • روماتوئید آرتریت آرنج

یک یا هر دو آرنج به طور معمول در آرتریت روماتوئید درگیر می­شوند و علائمی همچون تب، تورم مفصل، اختلال حرکات مفصل به ویژه چرخش ساعد و در صورت عدم مراجعه به پزشک در مراحل بعدی بدشکلی ثابت مفصل آرنج در وضعیت خمیده اتفاق می افتد. درمان این عارضه تحت نظر متخصص انجام شده و اغلب شامل استراحت، دارو درمانی، تزریق  داخل مفصلی، فیزیوتراپی و آب درمانی، کاردمانی و در موارد نیاز عمل ترمیم یا تعویض مفصل، می شود.

• التهاب بورس اوله کرانون

التهاب حاد یا تحت حاد در ناحیه برجستگی استخوانی خلف آرنج ( بورس پشت زائده اوله کرانون ) می تواند به علت بیماری نقرس ایجاد شده و منجر به تورم این ناحیه شود. در این حالت در صورتی که علائم بیماری شدید و آزاردهنده باشد بورس تخلیه خواهد شد.

• مچ دست، دست و انگشتان

با توجه به اهمیت عملکرد دست ها در انجام فعالیتهای روزمره زندگی، اختلالات اندام فوقانی می تواند کیفیت زندگی افراد سالمند را کاهش دهد.

• روماتیسم مچ دست، دست و انگشتان

در روماتوئید آرتریت به طور شایع مفاصل مچ و کف دست درگیر می شوند. روماتوئید آرتریت در دست ها مجموعه ای از آسیب های  بافت نرم و بافت استخوانی را در پی دارد که اغلب این عوارض با درمان­های دارویی به موقع تا حد زیادی کنترل می شوند. از مهم ترین نشانه­ های رو ماتوئید آرتریت در دست ها منحرف شدن انگشتان به یک سمت ( به طرف استخوان اولنا ) و تورم قابل ملاحظه بر روی مفاصل است. روماتوئید آرتریت در مفصل مچ در رفتگی و یا نیمه در رفتگی مفصل مچ و انحراف  کف دست به یک سمت ( به سمت استخوان رادیوس) می­شود. تغییرات بافت نرم در دست ها به علت  روماتوئید آرتریت شامل پارگی تاندون ها، التهاب غشای تاندون ها، انقباض عضلات داخل دست و تحت فشار قرار گرفتن عصب مدین در مچ است.

درمان روماتوئید آرتریت دست اغلب درمان های غیرتهاجمی شامل فیزیوتراپی و ارتز است. استفاده از حمام آب گرم و روغن و استفاده فعال از دست ها توصیه می شود. طی دوره حاد التهاب مفصل مچ استفاده از ارتز بی حرکت کننده مچ، دارای بخش داینامیک برای انگشتان توصیه می شود.

• استئو آرتریت مچ دست

استئو آرتریت مچ دست ممکن است در پی روماتوئد آرتریت طول کشیده مچ دست و تخریب اولیه ایجاد شده اتفاق بیافتد. تخریب غضروف مفصلی که در نهایت تمام مفصل مچ دست و به خصوص ناحیه رادیوکارپال را در می­گیرد با درد و خشکی رو به افزایش مچ دست شروع شده و حرکات مچ دست را محدود می کند. درمان این عارضه بستگی به شرایط بیمار دارد. در صورتی که فرد می تواند از انجام کارهای سنگین با مچ دست اجتناب کند درمانی نیاز نیست. در غیر این صورت بهترین انتخاب حمایت از مچ دست با استفاده از یک ارتز است. به هر حال بهتر است فرد به طور کامل از مچ مراقبت کند چون در صورت قرار گرفتن در وضعیت های شدیدتر عمل جراحی پیشنهادی همه حرکات مچ به غیر از چرخش را از او خواهد گرفت.

• استئوآرتریت مفاصل دست

مفاصل بین انگشتان ( اینترفالانژیال ) و مفاصل متصل کننده انگشتان به کف دست ( متاکارپوفالانژیال ) به شکل شایع در افراد مسن دچار استئوآرتریت می شوند.

استئوآرتریت مفصل تراپزیو متاکارپال که مفصل متصل کننده انگشت شست و متاکارپ اول به مچ است در سالمندان به خصوص در بانوان سالمند شایع است و به علت ایجاد درد ممکن است عملکرد انگشت شست دست را مختل کند تا جایی که انجام فعالیتهایی مثل استفاده از قیچی و یا استفاده از میل های بافتنی و یا هرگونه فعالیتی که نیاز به عملکرد شست دست دارد را تقریبا غیر ممکن کند. در مراحل اولیه که تنها درد متوسطی وجود دارد، استفاده از ارتز برای کاهش بار اعمال شده بر مفصل در حین حرکت و تزریق دارو ممکن است موقتا درد را کاهش دهد. درمان جراحی آرتروپلاستی شامل برداشتن استخوان مبتلا ( تراپزیوم ) در مواقعی که عملکرد مفصل کاملا مختل شده در سالمندان رضایت بخش است.

 

استئوآرتیت مفاصل بین انگشتان باعث بروز درد و خشکی مفاصل شده و به علت تجمع بافت استخوانی غیر عادی برجستگی های کوچکی در روی  مفصل ایجاد می شود. درمان ارتوپدی برای این وضعیت وجود ندارد اما برای حفظ دامنه حرکتی مفاصل بین انگشتی بهتر است به محض احساس خشکی از ماساژ در آب گرم و روغن استفاده شود.

• بیماری دکورون[۱]

این اختلال در پی ضخیم شدن تاندون دو عضله دورکننده شست دست اتفاق می افتد. این عارضه عمدتا در بانوان میانسال در پی سایش بیش از حد تاندون ها به علت انجام کارهای تکراری مثل فشردن لباس ها و یا حتی تایپ کردن ایجاد می شود. علامت اصلی این بمیاری بروز درد در هنگام استفاده از دست در کارهایی مثل بلند کردن یک ماهی تابه، ریختن چای از قوری و یا باز کردن دستگیره در  است. درمان اصلی این عارضه استفاده از یک ارتز برای استراحت دادن به دست تا کاهش التهاب تاندون ها و در موارد وجود درد شدید تزریق دارو در غلاف تاندون است. بهتر است تا جای ممکن از انجام کارهای سنگین با دست خود اجتناب کرده و مدتی را صرف استراحت دادن به غلاف تاندون برای کاهش التهاب کنید. این عمل در ۸۰ درصد موارد منجر به بهبود کامل بیماری می شود. هنگامی که درد و ناراحتی فرد ادامه پیدا کند طی یک عمل جراحی غلاف تاندون ها بریده می شود و بیماری کاملا از بین می رود.

 

• انگشت ماشه ای

انگشت ماشه ای نامی است که بر اساس نشانه های اختلال التهاب غلاف ساینوویال اطراف تاندون­های عضلات خم کننده انگشتان (Flexor tenosynovitis) انتخاب شده است. این عارضه یکی از اختلالات شایع در افراد میانسال، سالمند و  سالمندان مبتلا به دیابت است. در این عارضه ضخیم شدن و یا یک برجستگی در تاندون عضلات فلکسور انگشتان قابل لمس است. انگشت ماشه ای اغلب دردی ندارد اما در بعضی موارد ممکن است هنگام عبور تاندون از غلاف در هنگام خم کردن انگشتان درد احساس شود و بیمار از قفل شدن حرکات انگشت در خم شدن کامل شکایت دارد. درمان شامل بی حرکت کردن انگشت با ارتز  می شود و نوع ارتز بر اساس مفاصل درگیر متفاوت خواهد بود.  تزریق دارو گاهی ممکن است عارضه را به طور کامل برطرف کند. در صورت عدم درمان و وجود ناراحتی شدید طی جراحی دهانه غلاف تاندون بریده می شود.

 

• جمع شدگی بافتی دوپوئیترن

این عارضه یکی از اختلات اسکلتی عضلانی شایع در دست در سالمندان و به ویژه سالمندان مبتلا به دیابت است که باعث می شود انگشتان در وضعیت خمیده قرار بگیرند. این عارضه اغلب انگشت کوچک، انگشت حلقه و انگشته میانی را مبتلا می کند و به علت ضخیم و یا کوتاه شدن نیام[۲] کف دست ایجاد می شود. اولین نشانه این بیماری ایجاد یک برجستگی کوچک و ضخیم در ناحیه میانی کف دست مقابل قاعده انگشت حلقه است. با توجه به اینکه خمیدگی انگشتان طی چند ماه تا چند سال بدتر می شود اما در افراد مسن سرعت پیشرفت این بیماری کند است و اغلب بدون درمان رها می شود. درمان شامل دارودرمانی، فیزیوتراپی و کاردرمانی و قرار دادن دست در ارتز برای حفظ وضعیت اصلاح شده می شود.

 

• سندرم تونل کارپال

سندرم تونل کارپال یک عارضه شایع در افراد میانسال، سالمند و به ویژه سالمندان مبتلا به دیابت است. در طی این عارضه به علت تحت فشار قرار گرفتن عصب مدین به وسیله سایر اجزای نرم درون مفصل مچ ایجاد می شود و عوارض حسی و حرکتی به همراه دارد. سندرم تونل کارپال منجر به احساس کرختی، بی حسی، سوزن سوزن شدن و ناراحتی در انگشت شست، اشاره، میانی و نیمه خارجی انگشت حلقه شود. همچنین فرد در انجام کارهای ظریف دستی مشکل دارد. هنگام بروز عوارض ابتدا باید به پزشک مراجعه کرد تا با آزمون هدایت عصبی تشخیص را قطعی کرده واحتمال بروز عوارض به علت اختلالات شبکه بازویی ضایعات عصب مدین را رد کند. پس از تشخیص قطعی بیماری یک دوره ۳ هفته ای درمان با ارتز شبانه که دست را در یک وضعیت خنثی نگه میدارد کافی است. این عارضه اغلب به راحتی با استفاده چند ماهه از ارتز و اجتناب از انجام کارهای سنگین با دست و دادن زمان کافی به بافت نرم برای کاهش التهاب قابل درمان است. با این وجود در صورت عدم مراقبت های پیشنهادی مراحل بعدی درمان شامل تزریق دارو در مفصل و در موارد شدیدتر جراحی و بریدن فلکسور رتیناکلوم برای کاهش فشار بر عصب مدین خواهد بود. در صورتی که سالمند به انجام هنرهای ظریف مشغول است این عمل ممکن است نتواند رضایت کامل او را تامین کند.

 

• سندرم دست دیابتی

سندرم دست دیابتی یا Limited joint mobility syndrome یکی از اختلالات شایع اندام فوقانی در سالمندان مبتلا به دیابت است. از نشانه های این عارضه قرار گرفتن انگشتان در وضعیت خمیده، ضخیم شدن و براق شدن پوست دست و ضخیم شدن بافت پیوندی است. این وضعیت خمیده ناخواسته انگشتان منجر به محدودیت عملکرد دست ها می­شود. درمان این عارضه شامل ارتوز اصلاحی و فیزیوتراپی یا کاردرمانی با هدف افزایش دامنه حرکتی فعال و غیر فعال مفاصل است.

یکی دیگر از اختلالات دست در افراد مبتلا به دیابت سندرم دست خشک است که در آن پوست کف دست ضخیم شده و پوست پشت دست هنوز نرم است. این اختلال انگشتان را نیز در بر می گیرد. بیمار در این عارضه در دست خود احساس گزگز شدن و سوزش می کند. در درمان این عارضه باید از بی حرکت کردن دست ها اجتناب کرد و با روش های درمانی که با هدف تحریک حرکت در دست ها و افزایش دامنه حرکات فعال و غیر فعال انجام می شود، استفاده کرد.

 

• ستون فقرات

ستون فقرات اغلب در سه بخش اصلی ستون فقرات گردنی، سینه ای و کمری مورد بررسی قرار می گیرد که هر بخش عملکرد و ساختار متفاوتی دارد. در ناحیه گردنی عملکرد اصلی ستون فقرات ایجاد حرکات دقیق در هر سه صفحه حرکتی برای تنظیم موقعیت سر، چشم ها و گوش هاست. در ناحیه ستون فقرات سینه ای هدف اصلی حفظ راستای تنه و موقعیت قلب و ریه هاست و حرکت تنها با هدف وجود انعطاف نسبی اتفاق می افتد. در ستون فقرات کمری علاوه بر حرکت، تحمل وزن تنه، سر و دست ها و باری که فرد ممکن است با خود در دست ها یا پشت حمل کند مورد هدف است. اگرچه ساختار هر بخش از ستون فقرات متناسب با عملکرد آن ایجاد شده است اما تغییرات تخریبی در پی افزایش سن می تواند ویژگی عملکردی هر بخش را کاهش دهد. مثلا کاهش تراکم استخوان می تواند توانایی ستون فقرات کمری را در تحمل بار کاهش دهد و یا تغییرات تخریبی در دیسک بین مهره ای می تواند دامنه حرکات گردن را محدود کند.

 

• گردن

شایع ترین علت اختلالات اسکلتی عضلانی ستون فقرات گردنی تخریب وابسته به افزایش سن در دیسک بین مهره ای است که منجر به بیرون زدگی قسمتی از محتویات دیسک و آرتریت می شود. اختلالات ستون فقرات گردنی باعث آسیب ریشه های اعصاب شده و ممکن است منجر به درد تیر کشنده، ضعف عضلانی و یا اختلال حسی در اندام فوقانی شود.

 

• استئوآرتریت گردن (اسپوندیلوز گردنی)

تغییرات تخریبی وابسته به سن ستون فقرات گردنی کم و بیش در همه افراد میانسال و سالمند وجود دارد. این تغییرات از دیسک بین مهره ای شروع شده و سپس مفاصل بین مهره ای را نیز در بر می گیرد و منجر به خشکی گردن و در موارد شدید تر بروز اختلال حسی در دست ها می شود. در استئوآرتریت گردن اغلب سه مفصل نزدیک به تنه درگیر می شوند و در طی تخریب وابسته به سن دیسک های بین مهره ای آب از دست می دهند و ارتفاع آن ها کم می شود. همزمان تجمع بافت استخوانی غیر طبیعی در محیط مهره ها نیز برای تحمل بار بیش تر افتاق می افتد. دو تغییر ذکر شده همزمان باعث کاهش فضای منافذ بین مهره ای که محل عبور اعصاب بود می شود و در نتیجه اعصاب عبوری از منافذ بین مهره ای تحت فشار قرار می گیرند. فرد مبتلا ممکن است با عوارضی در گردن، دست و یا هر دو مواجه شود. عوارض گردنی شامل درد در پشت گردن، احساس خشکی گردن و ایجاد صدای غیر معمول هنگام حرکت گردن می شود. این علائم خفیف است و ممکن است بعد از فعالیت شدید تشدید شود. این علائم دوره ای است و فرد در گذر زمان ممکن است با بهبود یا ابتلای مجدد به درد مواجه شود.

عوارض دست ها ممکن است به صورت درد مبهمی در شانه احساس شود. در موارد شدید تر درد تیر کشنده که غالبا تا انگشت ها می رود و احساس سوزش و سوزن سوزن شدن هم ممکن است وجود داشته باشد. در این بیماری گرفتگی عضلانی وجود ندارد. با این وجود علائم ذکر شده برای تشخیص بیماری کافی نیست و نیاز به عکس رادیولوژی وجود دارد تا این بیماری توسط متخصص از سایربیماری ها تفکیک داده شود. علایم این بیماری ممکن است تا هفته ها ادامه داشته باشد و هدف درمان کمک به کاهش التهاب است. در مراحل شدید اولیه بهتر است گردن در یک ارتز متناسب با گردن در وضعیت استراحت قرار بگیرد. مدت استراحت گردن نباید بیش از چند هفته باشد و پس از کاهش شدت علایم انجام فیزیوتراپی با هدف حفظ دامنه حرکتی و بهبود قدرت عضلات توصیه می شود.

• اختلال دیسک بین مهره ای گردن

تغییرات تخریبی وابسته به سن محتویا دیسک بین مهره ای را نیز دستخوش تغییر و مستعد جا به جایی می کند هر چند شیوع این عارضه در گردن به اندازه شیوع آن در ناحیه کمری نیست. فرد مبتلا با درد گردن، احساس خشکی گردن و عوارض عصبی اندام فوقانی مواجه می شود. اغلب دیسک بین سه مهره نزدیک به تنه گرفتار می شوند. با توجه به اینکه علائم آسیب دیسک بین مهره ای مشابه علائم استئوآرتیت گردنی است تشخیص دقیق عارضه تنها با نظر متخصص و بعد از تهیه تصاویر رادیوگرافی امکان پذیر است. درمان بیماری با توجه به شرایط بیمار انتخاب می شود. وقتی علائم خفیف است تنها مصرف داروهای ضد درد مورد نظر است اما در صورتی که خشکی گردن وجود دارد و حرکات گردن باعث تشدید درد می شود استراحت گردن به مدت چند هفته در یک ارتز با ساختاری محکم و سفارشی ساخته شده یا قابل تنظیم بهترین درمان است. درد این بیماری اغلب شدید است و نیاز به تجویز مسکن وجود دارد. پس از کاهش علائم فیزیوتراپی با هدف بهبود قدرت عضلات و باز گرداندن دامنه حرکتی طبیعی توصیه می شود.

• روماتوئید آرتریت گردن

ستون فقرات گردنی سومین مکان شایع بروز روماتوئید آرتریت (پس از دست ها و پاها ) است. در این بیماری تخریب مفصل بین مهره ای ممکن است منجر به جا به جایی تدریجی یک مهره بر روی مهره پایینی شود که خطر آسیب به نخاع را در پی دارد. بنابراین احتمال بروز آن اغلب توسط پزشک متخصصی که بیمار مبتلا به روماتوئید آرتریت را تحت نظر دارد، بررسی و کنترل می شود. علائم هشدار دهنده آسیب به نخاع شامل بی حسی و احساس شوک الکتریکی در دست ها همراه با گرفتگی عضلات ران ها ، سرگیجه و گاهی صدای اضافی در گوش است. درمان شامل بی حرکت کردن گردن با استفاده از یک ارتز است. در صورت تشدید علائم نیاز به جراحی و سپس استفاده مجدد از نوعی ارتز دیگر برای بی حرکت کردن چند ماهه گردن وجود دارد.

• هایپرکایفوز و خمیدگی پشت

خمیدگی پشت یکی از انواع اختلالات اسکلتی عضلانی است که الگوی راه رفتن و تعادل فرد سالمند را تحت تاثیر قرار می دهد. این عارضه عمکرد دست ها و کیفیت زندگی را نیز تحت تاثیر قرار می دهد و حجم دستگاه تنفسی را کاهش داده، خطر ابتلا به بیماری های عفونی ریه را افزایش می دهد. هایپرکایفوز وابسته به سن یا وضعیت خمیده ممکن است دلایل مختلفی داشته باشد. این عارضه ممکن است فقط در ناحیه ستون فقرات سینه ای در پی اختلال بینایی و یا به علت تغییرات ساختاری ستون فقرات مثل پوکی استخوان و یا حتی پاسچر بد در گذر زمان اتفاق بیافتد. این عارضه ممکن است به علت قرارگرفتن کمر در وضعیت خمیده در پی درد ناشی از تنگی کانال نخاع در عارضه های دیسک و یا تنگی کانال بدون درمان رها شده در ناحیه کمری اتفاق بیافتد. باید اشاره کرد که همه انواع هایپرکایفوز و خمیدگی پشت بر راستای ستون فقرات گردنی نیز تاثیر گذاشته و منجر به وضعیتی به نام وضعیت سر به جلو می شود. این وضعیت حتی به تنهایی اثر منفی بر تعادل سالمندان دارد.

• انحنای بیش از اندازه در ستون فقرات سینه­ای

در ناحیه ستون فقرات سینه ای یک انحنا با تقعر رو به جلو وجود دارد که در بازه مشخصی بر اساس سن کاملا طبیعی است. در افراد سالمند تا ۵۰ درجه زاویه این قوس بر اساس عکس رادیوگرافی طبیعی است اما افزایش زاویه بیش از ۵۰ درجه تعادل و پاسچر فرد را تحت تاثیر قرار داده و خطر زمین خوردن سالمند را افزایش می دهد. بنابراین در صورت مواجه شدن با این مشکل که می تواند به علت تغییرات ساختاری روند افزایش سن، ضعف عضلات تنه، پوکی استخوان و یا شکستگی های فشاری ناشی از پوکی استخوان در مهره ها و یا ترکیبی از همه موارد ذکر شده باشد بهتر است با استفاده از درمان ارتزی، زاویه را اصلاح کرده و سپس با ورزش تا انتهای زندگی به حفظ وضعیت اصلاح شده و پیش گیری از بروز مجدد اقدام کنید. نوع ارتز مورد استفاده برای اصلاح زاویه کایفوز ناحیه سینه ای ستون فقرات در سالمندان کاملا متفاوت از انواع مورد استفاده در جوانان است.

 

برخی اجزای ارتز ممکن است بر اساس سایر اختلالات ستون فقرات فرد مثل سرخورگی مهره و اختلالات دیسک بین مهره ای تغییر داده شود. همچنین استفاده از ارتز برای اصلاح زاویه کایفوز تنها باید در یک دوره چند ماه با تعهد به برنامه درمان همراه با مراجعات بعدی برای اصلاح الاینمنت ارتز انجام شود. طول مدت درمان ارتزی بر اساس زاویه اولیه متفاوت خواهد. توصیه می شود اگر قبلا از روش درمانی دیگری برای اصلاح زاویه کایفوز خود استفاده کرده اید و نتیجه نگرفته اید حداقل ۶ ماه بعد روش درمان با ارتز را استفاده کنید. اغلب تصور عموم بر این است که اصلاح زاویه کایفوز در سالمندان باید با افزایش دامنه حرکتی همراه باشد اما بر اساس تجربه ما آنچه لزوم درمان هایپرکایفوز در سالمندان است شامل بازگرداندن طول عملکردی عضلات و لیگامان¬ها، بهبود قدرت عضلات تنه و بهبود درک مغزی فرد ( حس عمقی )  از راستای صحیح تنه است. یکی از بهترین تمرین ها برای بهبود هایپرکایفوز سالمندان این است که هر زمان به یاد پاسچر خود افتادید سعی کنید بدون اینکه کمر خود را گود کنید تنه خود را راست کرده و گردن خود را عقب ببرید و تا زمانی که می توانید در این وضعیت بمانید. البته در صورتی که می توانید در یک دوره ورزش های اصلاحی روزانه که هر هفته بر اساس ساختار بدنی شما و میزان بهبود شما تغییر داده می شود شرکت کنید هم ممکن است در یک بازه سه ماهه به اصلاح زاویه اولیه برسید.

• خمیده شدن از ناحیه لگن

انواعی از پاسچر خمیده در سالمندان وجود دارد که شامل خم شدن تمام تنه با خم کردن ستون فقرات کمری به سمت جلو و یا خم شدن از مفصل متصل کننده استخوان لگن به ران ( مفصل هیپ ) اتفاق می افتد. سالمندان مبتلا به این نوع از خمیده گی ها اغلب از عصا استفاده می کنند و به علت اینکه نمی توانند میدان دید کافی داشته باشند برای جبران از خم کردن گردن برای بالا نگه داشتن سر و حفظ میدان بینایی استفاده می کنند که این عمل ممکن است کمی زاویه در ستون فقرات سینه ای نیز ایجاد کند. همانطور که توصیف شد در این سالمندان مشکل از ناحیه کمری ایجاد شده است و درمان ارتزی این وضعیت را اصلاح نمی کند با این وجود توصیف علت بروز این شرایط ممکن است در درک و اصلاح آن کمک کننده باشد. یکی از ساده ترین دلایل این وضعیت کوتاهی عضلات عبور کننده از قدام مفصل هیپ است.

نشستن های طولانی مدت بر روی صندلی و قرار گرفتن عضلات این ناحیه برای مدت طولانی در کوتاه ترین اندازه خود، منجر به از دست رفتن طول کامل و انعطاف پذیری عضله می شود. کوتاهی این عضلات علاوه بر تاثیری که بر پاسچر سالمند دارد، منجر به افزایش میزان خمیدگی زانو ها، کشیده شدن و ضعیف شدن عضلات چهار سر ران و درنتیجه افزایش احتمال خالی کردن زانو و زمین خوردن بر روی زانو می شود که عوارض جبران ناپذیری برای یک سالمند دارد. از آنجایی که اغلب سالمندان توانایی خوابیدن به شکم را از دست می دهند و یا به هر دلیلی از آن اجتناب می کنند بنابراین در طول زندگی روزمره خود نیز به طول کامل این عضلات نیازی ندارند. این کوتاهی عضلات قدام تنه با ورش هدفمند قابل درمان است. گروهی دیگر از سالمندانی که پاسچر خمیده دارند دارای خمیدگی از ناحیه کمر هستند و کاملا مشخص است که کمر به سمت جلو خم شده است. معمولا این وضعیت به علت دردی که در ناحیه کمر پس از یک جراحی ناموفق و یا در یک فرد مبتلا به تنگی کانال نخاع درمان نشده وجود دارد، برای رهایی از درد اتفاق می افتد. در این موارد درمان ارتزی کمک کننده نیست و یک متخصص کایروپرکتیک و یا یک فیزیوتراپ با تخصص ستون فقرات کمری می تواند سالمند را کمک کند.

• کمر

کمر درد علامت تعداد زیادی از اختلالات با منشا درون و یا بیرون ستون فقرات است. از این جهت تعداد مراجعه کنندگانی که از این عارضه رنج می برند بیش از سایر گروه هاست. با این وجود تعداد مشخصی از اختلالات مربوط به افزایش سن منجر به کمردرد می شوند. ضخامت عضلات شکمی در سالمندان به صورت میانگین ۳۶ تا ۴۸ درصد کم تر از جوانان است. همچنین مطالعات نشان می دهند که کیفیت عملکرد عضلات ابدومینال شکمی و عضلات مولتیفیدوس کمری در سالمندان مبتلا به کمر درد کم­تر از سالمندانی است که به کمر درد مبتلا نیستند. اما نمی توان این کاهش حجم عضلات را دلیلی برای ابتلا به کمر درد دانست. یکی از دلایل اصلی کاهش حجم عضلات عدم استفاده از آن هاست. بنابراین ممکن است کاهش حجم عضلات در پی بروز درد هایی که با ایجاد حرکت تشدید میشده نیز ایجاد شده باشد.

• انواع درد کمر و درد های سیاتیک

به طور کلی کمر درد ها درد دو گروه قرار می گیرند. در گروه اول نشانه های فیزیکی واضح و تغییرات ساختاری قابل مشاهده در تصاویر رادیوگرافی امکان تشخیص دقیق علت عارضه را ممکن می کند اما در گروه دوم کمر درد ها که کمر درد مزمن کشیدگی لیگامان ها یا پاسچرال نیز نامیده می شود یافته های بالینی اندکی وجود دارد و علت ایجاد کمر درد از روی علائم و تصاویر قابل تشخیص نیست.

افراد سالمند اغلب به نوع اول کمر درد مبتلا می شوند که علت قابل تشخیص دارد. درد نوع اول ناحیه کمر اغلب با انتشار درد با ناحیه باسن، ران و یا پا همراه است که ممکن است یکطرفه یا دو طرفه باشد. تشدید درد به هنگام سرفه و عطسه نشان دهنده وجود یک عات جسمی برای درد است. درد نوع اول کمر دو حالت دارد. در حالت اول درد شدید در یک مسیر کاملا مشخص که می توان از روی پوست نشان داد انتشار می یابد. این درد خصوصا اگر همراه با اختلالات حسی و حرکتی باشد نشان دهنده درگیری رشته های عصبی کمری و یا شبکه خاجی است که ممکن است به علت بیرون زدگی دیسک بین مهره ای و یا عوامل دیگر باشد. در حالت دوم درد کمر یک درد مبهم و منتشر است که مسیر توزیع و گسترش مشخصی ندارد. این درد ممکن است یک درد راجعه به علت آسیب یک مفصل یا یک لیگامان باشد.

درد عصب سیاتیک نیز مشابه درد کمر است اما تداوم و گسترش بیش تری نسبت به کمر درد عادی دارد و موقتی نیست. به طور معمول هنگامی که درد واضح سیاتیک ( زمانی که اطمینان داریم بیماری واضحی در لگن وجود ندارد) وجود دارد فرد مبتلا وقتی به پشت خوابیده است برای بالا آوردن پا به صورت صاف و با استفاده از خم کردن مفصل ران و لگن (مفصل هیپ ) تا اندازه نود درجه دچار مشکل می شود که این مشکل نشان دهنده وجود یک اختلال مکانیکی در یک یا چند ریشه عصب سیاتیک است. ممکن است فرد هنگام بالا آوردن پا دچار درد شود که می تواند به علت قبلا تحت کشش بودن و یا متصل بودن به جایی مثلا به علت بیرون زدگی دیسک بین مهرای باشد. در واقع هنگامی که مشکل به علت بیرون زدگی دیسک بین مهره ای باشد بالا آوردن پا در حالت صاف در سمت سالم می تواند منجر به بروز درد در سمت مبتلا شود.

کمر درد حاد نوعی دیگر از کمر درد است که در آن فرد حین خم شدن، بلند کردن اجسام، چرخیدن یا سرفه کردن ناگهان به دلیلی درد شدید آزاردهنده در ناحیه کمر در جای خود خشک می شود. معمولا با استراحت درد از بین می رود اما گاهی با آسیب به اعصاب کمری یا خاجی همراه است. کمر درد حاد ممکن است در دوره هایی چند ماهه یا چند ساله عود کند. درمان مشابه درمان عارضه دیسک بین مهره ای کمری است که بر پایه درمان ارتزی، حفظ تحرک، اجتناب از استراحت طولانی مدت و فیزیوتراپی است.

باید دقت داشت که علائم مربوط به کمر یا سیاتیک ممکن است تنها یک نشانه موضعی از یک بیماری استخوانی منتشر باشد. تشخیص دقیق علت کمر درد باید با معاینه دقیق و بررسی پیشینه بیمار توسط متخصص انجام شود.

• دیسک کمر

تغییرات ساختاری وابسته به سن در دیسک بین مهره ای منجر به افزایش احتمال بیرون زدگی قسمتی از دیسک متعاقب یک آسیب و یا حتی بدون هیچ آسیب اولیه ای است. بیرون زدگی بخشی از دیسک بین مهره ای کمری یک علت شایع کمردرد همراه با سیاتیک است. اگر بیرون زدگی کوچک باشد فقط کمر درد بدون درد سیاتیک ایجاد می شود اما اگر بیرون زدگی زیاد باشد با فشار بر اعصاب باعث بروز درد سیاتیک می شود. فرد مبتلا  ممکن است در بازه سنی ۱۸ تا ۶۰ سال باشد. در حقیقت اغلب بعد از ۶۰ سالگی دیسک به قدری آب از دست داده که امکان بیرون زدگی آن وجود ندارد. فردی که مبتلا به بیرون زدگی دیسک شده به طور معمول پس از چند ساعت تا چند روز بعد از یک کار سنگین یا ضربه و یا حتی بدون هیچ آسیبی دچار درد حادی می شود که باعث می شود انجام هیچ حرکتی در ناحیه کمر ممکن نباشد.

 

محل و مقدار درد بسته به محل دیسک و اعصاب درگیر شده متفاوت است. پس از چند روز درد شدید کاهش می یابد اما درد تیر کشنده که از یک یا هر دو باسن به سمت پایین، به پشت یا طرفین ران، ساق و پا می رسد. احساس بی حسی در ساق و کف پا وجود دارد و درد با عطسه و سرفه شدید می شود. با این حال گاهی علائم ممکن است محدود به درد شدید کمر باشد و به پا ها انتشار نیابد. در بعضی موارد درد کمی در کمر احساس می شود اما پاها درد علائم بیش تری دارند. حتی گاهی درد به جای پشت ران به قدام ران و کشاله ران انتشار می یابد. آغاز ناگهانی علائم نشان دهنده یک آسیب مکانیکی مثل بیرون زدگی دیسک است.

 

درمان های غیر تهاجمی در ۹۰ درصد بیماران کافی است و به بهبودی طبیعی عارضه کمک می کند. ستون فقرات کمری باید توسط ارتز مناسب ( سفارشی ساخته شده و یا قابل تنظیم) حمایت شود. به غیر از چند روز اول که درد حاد بیماری وجود دارد بیمار باید از استراحت طولانی مدت در بستر اجتناب کند و هر چه زودتر راه رفتن با ارتز را شروع کند. به علاوه هر چه زودتر پس از تخفیف درد شدید ارتز باید کنار گذاشته شود و حرکات ستون فقرات زیر نظر فیزیوتراپ آغاز شود. در مواردی که با درمان محافظتی مناسب برای حداقل ۸ هفته درد شدید تخفیف نیابد و زندگی بیمار را مختل کند و یا هنگامی که اختلالات عصبی در اندام ها به شکل پیشرونده وجود داشته باشد و یا زمانی که اختلالات عصبی نشان دهده فشار بر ریشه های دم اسب باشد که کنترل کننده عملکرد مثانه و روده هستند ممکن است پزشک متخصص تصمیم به انجام عمل جراحی تخلیه دیسک بگیرد.

• تنگی کانال نخاع

ابعاد و سطح مقطع کانال نخاعی در افراد مختلف متفاوت است. گاهی برخی افراد به صورت مادرزادی کانال نخاعی با فضای محدود تری دارند که اگر چه این فضا برای رشته های عصبی کافی است اما با افزایش سن و بروز تغییراتی معمول در این دوران مثل تجمع بافت استخوانی غیر معمول (استئوفیت ها)  و یا بیرون زدگی قسمت کوچکی از دیسک بین مهره ای رشته های عصبی و عروق خونی تحت فشار قرار می گیرند. سالمند مبتلا اغلب پس از ۱۰ تا ۱۵ دقیقه راه رفتن دچار درد شدید در یک یا دو پا شده که این درد به تدریج افزایش پیدا می کند و در نهایت فرد را مجبور به نشستن می کند.

 

این درد حتی با ایستادن ساده و بدون راه رفتن هم ایجاد می شود و تنها زمانی بهبود میابد که فرد بنشیند یا بخوابد و پاهای خود را در شکم جمع کند. نشستن فضای کانال نخاعی را افزایش می دهد در نتیجه فرد پس از چند دقیقه نشستن بهبود میابد. در موارد خفیف تا متوسط این بیماری درمان های غیر تهاجمی کافی هستند. نوعی ارتز در این موارد قابل تجویز است که کمر را در مقدار خیلی ناچیزی از خم شدن به جلو نگه داشته و اگر چه اجازه خم شدن بیش تر به سمت جلو و به طرفین را می دهد اما مانع از خم شدن به سمت عقب در کمر می شود. این ارتز ویلیامز نامیده می شود و در ساخت آن از فنر و استرپ های غیر کشسان استفاده می شود. همچنین فرد مبتلا بهتر است از انجام کارهایی که درد او را تشدید می کند بپرهیزد. جراحی در مواردی که ثابت شود درد غیر قابل تحمل و شدید است ممکن است توسط پزشک متخصص تجویز شود.

 

• سرخوردگی مهره

جا به جایی خود به خودی یک مهره کمری بر روی مهره زیرین ( اسپوندیلولیستزیس) در پی استئوآرتریت مفاصل بین مهره ای خلفی در سالمندان شایع است. شایع ترین محل بروز این اختلال بین مهره های ۴ و ۵ کمری است. میزان جا به جایی اغلب زیاد نیست و در نتیجه بروز اختلال عصبی در این نوع غیر شایع است. در برخی موارد این عارضه کاملا بدون علامت است. هنگامی که علائمی وجود داشته باشد کمر درد مزمن با یا بدون درد سیاتیک است که با قرار گرفتن در وضعیت ایستاده بدتر می شود. هنگامی که این عارضه بدون علامت است به درمان نیاز ندارد. علائم متوسط به طور معمول با استفاده از یک ارتز سفارشی ساخته تخفیف می یابد.

 

• استئوآرتریت ستون فقرات سینه ای و کمری

استئوآرتریت شایع ­ترین بیماری مزمن مفاصل در جهان است و همچنین یکی از شایع­ ترین دلایل درد و ناتوانی در سالمندان به حساب می­آید. نیمی از افراد بالای ۶۵ سال در تمام جهان به استئوآرتیت مبتلا هستند. استئوآرتریت در ۸۰ درصد موارد عوارضی به همراه دارد. سن بالای ۷۰ سال و چاقی عوامل تشدید کننده خطر ابتلا به استئوآرتریت هستند. مطالعات نشان ­می­دهند که در میان مفاصل مختلف تنها استئوآرتریت ناحیه کمری بسته به مقدار درد و سطح پیش­رفت بیماری، کیفیت زندگی افراد بالای ۵۵ سال را کاهش می­دهد. فرد مبتلا به  استئوآرتریت در ستون فقرات سینه ای و کمری ممکن است با درد در ناحیه درگیر شده که پس از قرارگرفتن در یک وضعیت برای مدت طولانی و یا بلند کردن یک جسم سنگین و یا خم شدن تشدید می شود، مواجه شود. درد در ابتدای صبح بیش تر است و احساس خشکی در کمر نیز وجود دارد.

 

در ناحیه کمر دوره های حاد بیماری وجود دارد که فرد با درد شدیدی مواجه می شود که می تواند به علت کشیدگی یا جا به جایی مفصل و یا فشار بر یک عصب به علت تنگی منفذ بین مهره های روی دهد و تا چند هفته ادامه داشته باشد اما گرفتگی عضلانی در این وضعیت وجود ندارد. حتما برای تشخیص این بیماری باید به پزشک متخصص مراجعه شود و حتی صرف وجود نشانه های استئوآرتریت در عکس رادیوگرافی نمی توان با اطمینان درد را به استئوآرتریت نسبت داد چون این عارضه در سالمندان شایع است و در اکثر موارد بدون هیچ عارضه ای در عکس رادیوگرافی وجود دارد. درمان استئو آرتریت در ستون فقرات سینه ای در مواردی که درد شدیدی وجود ندارد، تنها ورزش های تقویت کننده عضلات است. در ستون فقرات کمیری در صورتی که بی ثباتی متوسط وجود داشته باشداستفاده از درمان ارتزی برای بهبود و تسکین علائم توصیه می شود. در مدت حاد بیماری باید از انجام فعالیت های سنگین و حمل اجسام سنگین اجتناب شود.

 

• شکستگی ­های مهر­ه ها به علت پوکی استخوان

بر اساس نتایج مطالعات شکستگی استئوپروتیک مهره ها بیش از شکستگی استئوپروتیک هیپ ( مفصل متصل کننده استخوان ران به لگن ) با افزایش خطر مرگ در ارتباط است.

 

• لگن و مفصل هیپ

مفصل هیپ مفصل متصل کننده ران به تنه است. تمام انواع آرتریت ممکن است مفصل هیپ را درگیر کند اما شایع ترین بیماری این مفصل در بالغین استئوآرتریت است. دردی که به علت آسیب یک بافت در مفصل هیپ ایجاد شده باشد در ناحیه کشاله ران و در قسمت قدامی یا داخلی ران احساس می شود و این درد ها اغلب به زانو انتشار می یابد. در واقع وجود درد زانو به همراه نشانه های دیگر یکی از برجسته ترین علامت های بیماری های مفصل هیپ است. دردهای واقعی مفصل هیپ با راه رفتن بدتر می شوند. در صورتی که در ناحیه باسن دچار دردی که به پشت کمر یا سطح خارجی ران انتشار می یابد شدید که با فعالیت هایی مثل بلند کردن اجسام یا خم شدن تشدید می شود و با راه رفتن کاهش پیدا می کند احتمالا با دردی که از یک اختلال در کمر منشا گرفته مواجه هستید و مشکلی در ناحیه مفصل هیپ و لگن ندارید.

 

وجود دامنه حرکتی کامل مفصل هیپ برای راه رفتن طبیعی ضروری است با این وجود انواعی از بدشکلی های ثابت که مجر به محدودیت دامنه حرکتی مفصل هیپ است به دلیل بیماری های مختلف ایجاد شده و راه رفتن طبیعی را مختل کرده و اثر نامطلوبی بر تعادل فرد می گذارد. این بدشکلی ها با توجه به موقعیت استخوان ران نسبت به مفصل شامل خم شدگی، منحرف شدن به داخل، منحرف شدن به خارج و چرخش محوری به خارج است. از میان انواع بدشکلی ها بدشکلی خم شدن بدون علت خاصی در سالمندان به علت قرار گرفتن برای مدت طولانی در وضعیت نشسته مشاهده می شود. در صورت وجود این بدشکلی فرد برای قرار گرفتن در وضعیت راست در حالت ایستاده لازم است گودی کمر خود را افزایش دهد که می تواند باعث خستگی و یا نارحت بودن کمر شود.

 

• استئوآرتریت مفصل هیپ

این بیماری یکی از دلایل شایع ناتوانی در سالمندان است و البته در جوانان نیز غیر شایع نیست. علامت این بیماری شامل درد در ناحیه کشاله ران و قدام ران و همچنین اغلب در زانو وجود دارد . درد فرد با راه رفتن تشدید می شود و با استراحت تسکین می یابد. در مراحل بعدی خشکی مفصل ایجاد شده و فرد دچار ناتوانی در بستن بند کفش ها و کوتاه کردن ناخن های پا می شود. این علائم در طی مه ها و سال ها تشدید می شوند تا اینکه به درد شدید در اندام و لنگش و ناتوانی ختم می شود. در این عارضه مفصل هیپ دچار بدشکلی ثابت خم شدن، انحراف به داخل و چرخش محوری به خارج می شود. درمان های محافظتی که نقش تسکین دهنده و کند کننده پیشرفت بیماری رادارند و درمان جراحی برای این بیماری مطرح است. اولین درمان محافظتی استفاده از عصا، هر گونه درمان ارتزی که فشار بر مفصل هیپ را کاهش دهد و  اصلاح کوتاهی پا با افزایش اندازه پاشنه کفش است. درمان های فیزیوتراپی با هدف حفظ دامنه حرکتی مفصل و افزایش قدرت عضلات انجام می شود. همچنین داروهای خوراکی و تزریق دارو درون مفصل برای کاهش علائم ممکن است انجام شود. درمان جراحی در استئوآرتریت مفصل هیپ شامل انواعی از روش های ترمیم و یا تعویض مفصل است که بنا به نظر پزشک متخصص و با توجه به شرایط بیمار انجام می شود.

 

• شکستگی استئو پروتیک در لگن و مفصل هیپ

این عارضه نیز یکی از اختلالات شایع در سالمندان است. همیشه باید به خاطر داشت بهترین راه مواجه با استئوپروز و عوارض آن پیش گیری است . اولین سطح پیش گیری تست سنجش تراکم استخوان است. در صورت وجود استئوپروز و قرار داشتن در فاز های خطرناک ضمن دارو درمانی و انجام ورزش زیر نظر متخصص فیزیوتراپ پیشنهاد می شود از هیپ پروتکتورها یا محافظ مفصل هیپ استفاده شود. این محافظ ها اگر چه راحت نیستند اما تا عبور از سطح خطر و رسیدن به سطح قابل قبول تراکم استخوان توصیه می شوند. پس از بروز شکستگی لگن و یا گردن استخوان فمور متخصص اغلب نوعی ارتز شبیه به ارتز مورد استفاده پس از عمل تعویض مفصل هیپ را تجویز می کند. هدف از تجویز ارتز در این بیماران ترغیب فرد است به اینکه هر چه زودتر شروع به راه رفتن کند بدون اینکه ناحیه آسیب دیده متحمل وزن و یا فشاری شود.

 

• زانو

مفصل زانو ناحیه ای است که تقریبا همه انواع اختلالات ارتوپدی ممکن است در آن اتفاق بیافتد. زانو بزرگترین مفصل بدن است و نقش کلیدی در راه رفتن فرد دارد. درد در ناحیه زانو می تواند دلایل مختلفی داشته باشد و علت درد زانو الزاما وجود یک اختلال در خود زانو نیست. در مطالعه ای نشان داده شد ۳۶ درصد افراد سالمندی که مبتلا به استئوآرتریت زانو بودند در حقیقت به صورت همزمان از درد منتشر شده از ناحیه کمر، درد تمام اندام تحتانی، درد مربوط به آرتریت مفصل هیپ، التهاب بورس کشکک، التهاب بورس زیر کشکک و التهاب بورس زیر تاندون عضلات پنجه غازی[۳] ( تاندون سه عضله سارتوریوس، گراسیلیس و نیمه غشایی ) نیز رنج می بردند. در نتیجه ممکن است فرد حتی با وجود کاهش درد ناشی از استئوآرتریت زانو همچنان با درد سایر اختلالات ذکر شده نیز مواجه باشد. بنابراین پس از مراجعه به پزشک بهتر است علاوه بر اختلالات اسکلتی عضلانی خود زانو سایر اختلالات همراه مثل که از ستون فقرات یا مفصل هیپ منشا گرفته  نیز در نظر گرفته شود.

 

• استئوآرتریت زانو

بیماری استئوآرتریت می تواند همه مفاصل را درگیر کند اما با توجه به اینکه مفصل زانو در معرض تحمل وزن بدن قرار می گیرد شایع ترین محل بروز عوارض استئوآرتریت به حساب می آید. عوارض استئوآرتریت زانو در ۳ تا ۷ درصد افراد میانسال و در ۷ تا ۱۵ درصد سالمندان بروز می کند. با توجه به نقش این مفصل بزرگ در راه رفتن بروز استئوآرتریت در مفصل زانو نیاز به درمان جدی، هدفمند و برنامه ریزی شده دارد. تغییرات ناشی از استئوآرتریت بیش تر در نیمه داخلی مفصل بین استخوان ران و درشت نی و یا در مفصل بین استخوان های کشکک و ران ایجاد می شود. فرد مبتلا با درد مفصلی که به تدریج افزایش پیدا کرده و در طی فعالیت های غیر معمول تشدید می شود مواجه می شود. هنگان حرکت مفصل ساییده شدن دو استخوان بر روی هم شنیده یا احساس می شود.

 

ممکن است استخوان در لبه های مفصل کمی برجسته شده باشد اما تورم به علت جمع شدن مایع در استئوآرتریت معمول نیست. در مراحل بعدی حرکات مفصل زانو محدود شده، عضله چهار سر ران تحلیلی رفته و در شرایط خیلی بدتر بدشکلی زانوی پرانتزی یا زانوی ضربدری و ناتوانی در صاف کردن کامل زانو مشاهده می شود. استئوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو اغلب باعث بروز درد در نیمه داخلی زانو می شود. این بیماری به طور معمول شدت متوسطی دارد و انجام درمان های غیر تهاجمی به کاهش علائم کمک می کند هر چند تغییرات ساختاری ایجاد شده در مفصل را باز نمی گرداند شدت پیشرفت بیماری را کاهش داده و مانع از تخریب بیش تر می شود. در مراحل اولیه درمان های غیرتهاجمی با هدف بهبود قدرت عضلات اطراف زانو به همراه کاهش بار و فشارر اعمال شده بر زانو انجام می شود. درمان ارتزی بر این اساس که بیش ترین تغییرات در کمپارتمان داخلی زانو ایجاد شده اعمال می شود.

 

در مراحل اولیه استفاده از کفی هایی که به طور کامل یک شیب ۵ درجه در نیمه خارجی کف پا ایجاد میکنند و همچنین از قوس های کف پا حمایت می کند برای اصلاح راستای زانو در وضعیتی که باعث انتقال بار به سمت خارج زانو و توزیع بهتر بار در زانو توصیه می شود. در مراحل بعدی استفاده از ارتز های پیشرفته تر که اصطلاحا ارتزهای کاهنده بار[۴] نامیده می شوند، توصیه می شود. ارتزهای کاهنده بار انواع مختلفی دارند که بر اساس شرایط بیمار قابل تجویز هستند. این ارتزها باید دقیقا بر اساس دستورالعمل استفاده شوند. ارتزهای کاهنده بار باید تحت نظر متخصص ارتوتیست استفاده شوند و خرید ارتزها بدون آگاهی از نحوه عملکرد و روش استفاده و ارزیابی های دوره ای برای تنظیم مجدد ممکن است روند تضعیف عضلات را تشدید کند. روش های درمانی با استفاده از تزریق درون مفصلی در بعضی بیماران نتایج مطلوبی در پی دارد. در استئوآرتریت زانو قبل از رسیدن به درد شدید و مداوم همراه با بدشکلی و خشکی مفصل درمان جراحی توصیه نمی شود.

 

• روماتوئید آرتریت زانو

زانوی مبتلا به آرتریت روماتوئید دردناک، گرم و به علت افزایش ضخامت غشای تامین کننده مایع درون مفصل (غشای ساینوویال) متورم است. بدشکلی های مفصل زانوبه شکل پای پرانتزی، زانوان متقاطع یا بدشکلی فلکشن زانوممکن است ایجاد شود و حرکات مفصل محدود شده و اگر با اعمال نیرو مفصل حرکت داده شود همراه با درد است. روند التهاب مفصل بعد از چند ماه یا چند سال متوقف می شود اما ساختارهای از دست رفته و تغییرات ایجاد شده در مفصل هیچ گاه به وضعیت اولیه باز نمی گردد و به علت تغییرات فرسایشی ایجاد شده در مراحل انتهایی بیماری ممکن است استئوآرتریت به روماتوئیدآرتریت اولیه اضافه شود.

 

بیمار در طول مدت درمان باید تحت نظر یک تیم درمانی قرار بگیرد. درمان موضعی با توجه به نوع واکنش التهابی انتخاب می شود. در موارد التهاب شدید مفصل زانو استراحت در بستر همراه با بی حرکتی مفصل با استفاده از ارتز پلی اتیلنی توصیه می شود. در مواردی که التهاب خفیف یا متوسط وجود دارد بیمار به انجام فعالیت در محدوده ای که درد اجازه می دهد تشویق می شود. در این موارد می توان از ارتزهای محدود کننده دامنه حرکتی استفاده کرد. همچنین درمان های فیزیوتراپی با هدف حفظ قدرت عضلات و حرکات مفصل توصیه می شود. ممکن است تزریق دارو درون مفصل علایم را تسکین دهد. درمان جراحی در مراحل پیشرفته شامل تخلیه غشای ساینوویال، تعویض مفصل و یا تثبیت مفصل می شود.

 

• پارگی افقی در منیسک داخلی تخریب شده

این عارضه در افرادی با سن بالای ۵۵ سال در وسط تحدب منیسک داخلی که قبلا بر اثر افزایش سن تخریب شده، اتفاق می افتد. در طی این پارگی کوچک، هیچ قطعه ای جدا نمی شود و فرد درد مداوم و شدیدی در سطح داخلی زانو در لبه مفصلی احساس می کند. در مراحل اولیه تجمع مقدار کمی مایع در مفصل وجود دارد. درمان این ضایعه نیاز به زمان دارد و در اکثر موارد با کاهش دامنه حرکتی مفصل به وسیله ارتز و انجام ورزش های تقویت کننده عضله چهار سر ران، طی دوره ای چند ماهه بهبود پیدا می کند.

 

• مجموعه مچ پا و پا

به طور معمول در ارزیابی های کلینیکی مچ پا و پا به عنوان یک مجموعه مورد ارزیابی قرار می گیرند زیرا عملکرد این دو مجموعه بر یکدیگر تاثیر گذار است. به طور کلی پا و قدام پا با افزایش سن پهن تر شده و ارتفاع قوس های کف پا کاهش می یابد. اختلالات انگشتان پا مثل انگشت چنگکی، انگشت چکشی و پینه ها نیز به این تغییرات ساختاری پا اضافه می شوند. به علاوه با افزایش سن همه پدهای چربی کف پا تحلیل رفته و کوچک می شوند و پدهای زیر استخوانهای کف پا ( متاتارس ها ) علاوه بر کوچک شدن جا به جا شده و درنتیجه نبودن حمایت پدهای چربی فرد مبتلا به پینه یا کالوس و دردناک شدن سر استخوان ها یا متاتارسالژیا می شود. انعطاف پذیری عضلات و مفاصل با افزایش سن کاهش پیدا کرده و منجر به کاهش دامنه حرکتی مفاصل پا و مچ پا می شود. کوتاه شدن تاندون آشیل[۵] منجر به کاهش دورسی فلکشن غیرفعال مچ پا می شود.

 

کوتاهی این تاندون بسته به اینکه کف پای فرد بیش تر به صافی کف پا نزدیک است و یا ارتفاع قوس زیاد (کیووس) دارد، می تواند اثرات منفی بر سلامت فرد بگذارد. کوتاهی تاندون آشیل در افرادی که کف پای آن ها ارتفاع قوس کمی دارد می تواند منجر به انحراف قدام پا به خارج و تشدید خطر ابتلا به استئوآرتریت میانه پا شود. کوتاهی تاندون آشیل در افرادی که ارتفاع قوس کف پای زیادی دارند منجر به افزایش بیش تر ارتفاع قوس، انحراف قدام پا به خارج و ایجاد درد در پی پیچ خوردگی مچ پا به سمت خارج شود. احتمال خطر این نوع پیچ خوردگی پا وقتی بیش تر می شود که کفش فرد دچار ساییدگی خارجی شده باشد.

 

اختلالات شایع اسکلتی عضلانی معمولا منجر به درد شدید و یا تورم ناگهانی در پا یا سایر اندام ها نمی شوند. درصورت بروز درد شدید در پا باید به پزشک مراجعه شود تا از عدم بروز شرایط جدی مثل سندرم کمپارتمان و یا ایسکمی حاد اندام که نیاز به درمان سریع دارند، اطمینان حاصل شود.

 

• اختلالات مربوط به مچ پا

  • کوتاهی، التهاب و یا پارگی تاندون آشیل

کوتاهی تاندون آشیل در سالمندان ممکن است به علت استفاده طولانی مدت از کفش های پاشنه دار و اجتناب از پابرهنه راه رفتن در منزل اتفاق بیافتد. همچنین این عارضه در سالمندان مبتلا به دیابت به علت تغییرات سختاری ناشی از دیابت شیوع بیش تری نیز دارد. کوتاهی تاندون آشیل می تواند فشار را بر قدام پا افزایش داده و خطر پیچ خوردگی مچ پا و احتمال زمین خوردن را بالا ببرد. در حقیقت سلامت تاندون آشیل نقش مهمی در تطابق مفصل مچ پا با موانع در حین راه رفتن و حفظ تعادل بدن دارد بنابراین بازگرداندن طول طبیعی و انعطاف پذیری این تاندون از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

 

التهاب و پارگی تاندون آشیل از اختلالات شایع در سالمندان است. التهاب تاندون آشیل با افزایش ضخامت تاندون بدون آسیب اولیه و به علت آسیب های بسیار کوچک در تاندون که تحت تاثیر افزایش سن و عدم خونرسانی کافی نتوانسته بازسازی شود، ایجاد می شود. فرد مبتلا اغلب با و یا بدون درد مراجعه کرده و جرم مخروطی شکلی با لمس ناحیه قابل تشخیص است. درمان جراحی در سالمندان اغلب توصیه نمی شود و روش های تزریق دارو ممکن است کمک کننده باشد. با این وجود اولویت درمان شامل حفظ تاندون آشیل و بازگرداندن عملکرد طبیعی آن تا حد امکان است. در سالمندان به علت وجود خطر آسیب تاندون بر اساس مقدار کوتاهی ایجاد شده از کفش و یا کفی به همراه ورزش های افزایش دامنه حرکتی استفاده می شود تا به تدریج تاندون طول و عملکرد طبیعی خود را به دست آورد.

 

پارگی تاندون آشیل در افراد میانسال ممکن است در پی فعالیت ورزشی اتفاق بیافتد اما در سالمندان پارگی تاندون آشیل به علت کاهش خونرسانی به تاندون، افزایش سطح کلاژن و خشکی تاندون اتفاق بیافتد. استفاده از برخی داروهای آنتی بیوتیک نیز می تواند خطر پارگی تاندون آشیل را افزایش دهد. با این وجود در حدود ۲۵ درصد از موارد نادیده گرفته می شوند که منجر به طولانی شدن و عدم موفقیت درمان می شود.  پارگی تاندون آشیل اگر در ۴۸ ساعت اولیه بعد از پارگی تشخیص داده شود تنها با گچ گرفتن و یا استفاده از ارتزی که پا را در وضعیت خاصی ( اکواینوس) نگه میدارد می تواند درمان شود. همچنین توانبخشی هر چه سریع تر و استفاده از درمان های غیر تهاجمی به طور مثال استفاده از ارتز برای رسیدن تدریجی به طول و عملکرد نرمال تاندون در سالمندان توصیه می شود.

 

• درد، التهاب و اختلال عملکرد تاندون عضله تیبیالیس خلفی

ناکارآمدی عملکردی عضله تیبیالیس خلفی می تواند منجر به ایجاد صافی کف پای اکتسابی (غیر مادرزادی) شود. افراد سالمند به علت تاخیر در تشخیص اغلب با صافی کف پای اکتسابی شدید و درد در طول تاندون عضله تیبیالیس خلفی و سمت داخل پا در نزدیکی پاشنه، مراجعه می کنند. درمان ارتزی دراین اختلال در اولویت قرار دارد و شامل ارتز سوپرا ملئولار[۶] می شود. این ارتز مفصل زیر مچ را در وضعیت طبیعی نگه داشته و مانع از انحراف قدام پا به خارج می شود. در موارد شدید تر ممکن است از AFO آریزونا برای کنترل اثر تشدید کننده صافی کف پا ناشی از کوتاه شدن عضله خلف ساق ( گاستروکنمیوس) استفاده شود.

 

• پا

به طور کلی اختلالات پا در میان سالمندان شایع است و برخی از این اختلالات بیش از ۶۵ درصد سالمندان را درگیر می­کند. همچنین شیوع دردهای پا بین ۲۰ تا ۴۲ درصد گزارش شده است. اختلالات پا و عوارض مربوط به آن خطر زمین خوردن را افزایش داده و منجر به محدودیت های عملکردی می شود. سالمندان مبتلا به درد پا تعداد قدم های بیش تر و زمان راه رفتن طولانی تری را برای طی یک مسافت ثابت نیاز دارند. شایع ترین اختلالات پا در افراد بالای ۵۵ سال شامل هالوکس ولگوس، التهاب فاشیا و خار پاشنه، روی هم آمدن انگشتان، هالوکس ریجیدوس، بونیون تیلور، نورومای مورتون، انگشت چکشی و انگشت چنگکی است. صافی کف پا ممکن است عامل تشدید کننده خطر ابتلا به برخی از این عوارض همچون انگشت چکشی و روی هم آمدن انگشتان باشد. همچنین عملکرد پا بر اساس الگوی توزیع فشار کف پا نیز می ­تواند در ارتباط با بروز برخی عوارض باشد. به طور مثال هالوکس ولگوس و روی هم آمدن انگشتان در ارتباط مستقیم با عملکرد پرونیشن پا قراردارند. یعنی با قرارگرفتن پا در وضعیت پرونیشن در هنگام راه رفتن تشدید می­شوند.

 

• استئوآرتریت مفاصل پا

از هر ۶ سالمند یک نفر مبتلا به عوارض استئوآرتریت مفاصل پا است. و از میان افرادی که با استئوآرتیت منجر به درد یا ناراحتی برای تهیه تصویر رادیوگرافی مراجعه می کنند، ۸ درصد مبتلا به استئوآرتریت مفصل متاتارسوفالنژیال اول، ۷ درصد مبتلا به استئوآرتریت مفصل متاتارسو کونئیفورم و ۸/۵ درصد مبتلا به استئوآرتیت مفصل تالوناویکولار بوده اند.

 

• استئوآرتریت مفصل متاتارسوفالنژیال اول

فرد مبتلا به این عارضه اغلب با درد، تورم و کاهش دامنه حرکتی مفصل به خصوص در هنگام بلند کردن انگشت بزرگ از روی زمین مواجه می شود. با پیشرفت بیماری فرد مشکلات بیش تری با پوشیدن کفش به علت ناراحت بودن پاها پیدا می کند. درد ابتدا تنها در انتهای دامنه حرکات مفاصل احساس می شود اما با گذر زمان این درد در تمام طول دامنه حرکتی مفصل حس می شود. تشکیل بافت استخوانی غیر عادی در پشت استخوان های متاتارس می تواند منجر به ایجاد بورسیت و آزردگی اعصاب شود. درمان های غیر تهاجمی با پوشیدن کفش و یا صندل داخل منزل که از آزردگی مفصل متاتارسوفالنژیال اول و بورس ها و اعصاب پیرامون آن جلوگیری کند، شروع می شود. پوشیدن کفش هایی با کف سفت تر و یا دارای صفحه کربنی ممکن است علائم را کاهش دهند. استفاده از کفی داخل کفش و یا قرار دادن پد بر روی ناحیه دردناک بدون در نظر گرفتن فضای کافی برای انگشتان درون کفش می تواند منجر به بد تر شدن علائم شود.

 

• استئو آرتریت ناحیه میانی پا Midfoot

علامت این عارضه درد روی پا است که ممکن است با حس سوزش و یا گزگز شدن به علت درگیری اعصاب همراه باشد. درمان غیر تهاجمی شامل پوشیدن کفش هایی با رویه نازک و یا بدون رویه برای اجتناب از آزردگی اعصاب و یا تماس بافت استخوانی غیر عادی ایجاد شده است. همچنین استفاده از ارتز با کفی کربنی می تواند کمک کننده باشد.

 

• روماتوئید آرتریت پا

نشانه های این عارضه شامل تورم روی پا به همراه التهاب مفاصل است. در این شرایط درمان های دارویی و تزریق دارو در محل عوارضی بیش از نتایج دارند و توصیه نمی شوند. استراحت، استفاده از کفش ها و یا ارتزهایی که دامنه حرکتی مفاصل را محدود کرده و از اعمال فشار بر روی پا جلوگیری توصیه می شود.

 

• نقرس و یا شبه نقرس[۷] در پا

در بیماران مبتلا به نقرص درمان های دارویی در اولویت قرار دارند. همچنین استفاده از ارتز ها و یا کفش های کاهنده دامنه حرکتی مفاصل توصیه می شود.

 

• هالوکس ولگوس

هالوکس ولگوس عارضه ای است که حدود ۳۰ درصد سالمندان به آن مبتلا هستند اما تنها در حدود ۷ درصد افراد مبتلا به هالوکس ولگوس دچار درد در پی این عارضه می شوند. عدم وجود درد اغلب منجر به مراجعه دیرهنگام به پزشک می شود که باعث پیشرفت عارضه و کاهش سطح موفقیت درمان خواهد شد. وجود صافی کف پا و اضافه وزن از عوامل تشدید کننده خطر ابتلا به هالوکس ولگوس است. در تعریف انحراف بیش از ۱۵ درجه انگشت بزرگ پا به سمت خارج هالوکس ولگوس در نظر گرفته می­شود. هالوکس ولگوس اکتسابی که تحت تاثیر افازیش سن ایجاد شده اغلب پیشرونده است و با افزایش زاویه انحراف به خارج موفقیت هرنوع درمان کاهش می یابد. در درجات متوسط هالوکس ولگوس استفاده از کفش ها و ارتزهای مناسب توصیه می شود. هدف کفش مناسب ایجاد فضای کافی برای برجستگی قاعده شست پا است و هدف ارتز قرار داده انگشت در راستای صحیح است. انجام ورزش و درمان های فیزیوتراپی با هدف بهبود قدرت عضلات نیز توصیه می شود.

 

• روی هم آمدن انگشتان

روی هم آمدن انگشتان عارضه ای  است که در پی ایجاد زوایای شدید هالوکس ولگوس مشاهده می شود. در این حالت برای راحتی راه رفتن و پوشیدن کفش ممکن است از ارتزهای سیلیکونی بین انگشتی و یا ارتزهای سیلیکونی نگه دارنده انگشتان استفاده شود.

 

• هالوکس ریجیدوس

در مواردی که محل اتصال انگشت بزرگ به پا ( مفصل متاتارسوفالنژیال اول ) بی حرکت شده است و حتی با دست نمی­توان آن را خم کرد احتمالا فرد به هالوکس ریجیدوس مبتلا شده است.

 

• برجستگی مفصل انگشت کوچک پا ( بونیون تیلور )

هر گونه برجستگی و یا جا به جایی خارجی محل اتصال انگشت کوچک به پا ( مفصل متاتارسوفالنژیال پنجم )، بونیون تیلور در نظر گرفته می­شود.

 

• فشردگی عصب یا نورومای مورتون

در طی این اختلال یک عصب انگشتی در گیر می شود. درد در ناحیه قدامی کف وجود دارد و حین راه رفتن به فضای بین انگتان چهارم و پنجم پا انتشار می یابد.  درمان این بیماری با ستفاده از یک پد و یا یک کفی دارای پد با یک انهنحنای مشخص است که از قوس عرضی کف پا حمایت می کند تا زمانی که علائم بیماری از بین برود. در صورتی که این روش پس از مدتی درد را کاهش نداد طی عمل جراحی عصب درگیر خارج می شود اما بعد از عمل انگشتان پا دچار کرختی خواهند شد.

 

• التهاب فاشیای کف پا

التهاب فاشیای کف پا در ارتباط است با دردی که اغلب از آن با نام خار پاشنه یاد می­شود. افرادی که مبتلا به التهاب فاشیای کف پا هستند با اعمال یک نیروی حدودا ۲ کیلوگرمی ( معادل نیروی ایجاد شده از حداکثر فشار مستقیم با انگشت اشاره ) در محل اتصال فاشیا به استخوان پاشنه در کف پا ( حدود ۴ سانت از لبه خلفی پاشنه به سمت قدام )  احساس درد می­کنند.

 

• انگشت چنگکی

در عارضه انگشت چنگکی هر دو مفصل بین انگشتی ( پروگزیمال و دیستال اینترفالانژیال ) در وضعیت خمیده قرار می­گیرند.

 

• انگشت چکشی

در عارضه انگشت چکشی فقط مفصل پروگزیمال اینترفالانژیال یا مفصل بین انگشتی اول در وضعیت خمیده قرار دارد.  

 

• تعادل و زمین خوردن

زمین خوردن یکی از مشکلات عمده سلامت عمومی در همه جهان است و در سالمندان اختلالات اسکلتی عضلانی در ارتباط مستقیم با افزایش خطر زمین خوردن به خصوص زمین خوردن بدون سرخوردگی است. بیش از ۳۰ درصد سالمندان فعال در جامعه حداقل یک بار زمین خوردن را تجربه کرده اند و خطر زمین خوردن همراه با افزایش سن افزایش پیدا می کند. زمین خوردن ممکن است منجر به ناتوانی و یا حتی مرگ در سالمندان شود اما اکثر سالمندانی که زمین می خورند دچار آسیب های جدی فیزیکی نمی شوند بلکه دچار نگرانی از زمین خوردن مجدد شده و این ترس از زمین خوردن و آسیب دیدن، سطح فعالیت های فیزیکی روزمره آن ها را کاهش می دهد. در حقیقت ترس از زمین خوردن باعث می شود تا سالمند از انجام فعالیتهایی که توانایی انجام آن را دارد پرهیز کند. کاهش سطح فعالیت های فیزیکی روزمره به نفع سالمندان نیست.

 

اولین زمین خوردن یک سالمند در واقع یک علامت است که نشان دهنده وجود اختلالات و ضعف های اسکلتی عضلانی و یا حسی است. سالمندی که برای اولین بار زمین خورده پس از مراجعه به پزشک و اطمینان از سلامت سیستم تعادلی بدن لازم است بنا به شرایط خود یک برنامه ورزشی متشکل از ورزش های کششی، ورزش های تعادلی و ورزش های متناسب با اختلالات اسکلتی عضلانی خود را آغاز کند. این ورزش ها در صورت نیاز می تواند در غالب آبدرمانی برای جلوگیری از تحمل وزن بیش از اندازه مفاصل باشد.  از مهم ترین عوامل پاسچرال موثر بر تعادل در سالمندان بر اساس نتایج مطالعات می توان به وضعیت سر به جلو، هایپرکایفوز ستون فقرات سینه ای و پشت خمیده، کوتاهی عضلات قدام لگن، ضعف عضله گلوتئوس مدیوس، ضعف عملکرد عضله پشت ساق پا ( گاستروکنمیوس)، کوتاهی و تخریب ساختاری تاندون آشیل و عملکرد مفصل مچ پا اشاره کرد. تمام موارد ذکر شده با استفاده از انجام چند ماه ورزش هدفمند و سپس پیگیری با ورزش های معمول روزانه قابل اصلاح است.

 

 

[۱] De Quervain stenosing tenovaginitis

[۲] Aponeurosis

[۳] Pes anserinus

[۴] Unloader

[۵] Shortening of the gastrocnemius musculotendinous unit (GSMU)

[۶] University of California Berkley Laboratory orthosis

[۷] pyrophosphate disease -pseudogout calcium